Bahay Aurora is een kindertehuis op de Filipijnen

De Filipijnen is een prachtig land, maar kampt ook met grote tegenstellingen tussen rijk en arm. Het grootste deel van de bevolking leeft in armoede. Het gevolg hiervan is dat 10% van de Filipijnse kinderen afhankelijk is van wat het straatleven hen biedt, zij kunnen vaak niet naar school en moeten zelf geld verdienen om in leven te blijven. Velen van hen hebben geen thuis meer en slapen ook op straat. Zij kennen niet het voorrecht van verzorging en bescherming. Bahay Aurora is een kindertehuis in Baras waar dergelijke straatkinderen worden opgevangen. Lees op deze site meer over het werk van Bahay Aurora en hoe u deze kinderen kunt helpen.

Bahay Aurora

Het verhaal waar wij elke dag naar streven

‘Beste social workers van Bahay Aurora,

Ik ben Miray en ik heb jaren in Bahay Aurora gewoond en ik heb daar heel veel geleerd. Ik heb geleerd hoe ik me moet gedragen met goede manieren. Daarvoor woonde ik in Tondo, de grootste sloppenwijk van Manila. We woonden in een heel klein huisje gemaakt van dun triplex en karton. We woonden daar met ons grote gezin en sliepen allemaal in dezelfde ruimte, we hadden altijd honger. Mijn ouders lieten de verantwoordelijkheid om de kinderen te verzorgen en om eten op tafel te zetten aan mij, maar ik was maar 6 jaar oud toen. Op een dag kwam er een vrouw die heel aardig en slim was, ze bracht mij naar Bahay Aurora en gedurende mijn verblijf daar heeft het mij heel erg veranderd, ik heb manieren geleerd en leren nadenken over de keuzes die ik maak. Ik dank God dat die vrouw mij toen uit mijn ellende heeft gehaald. Ik ben zo dankbaar dat ik gedurende mijn jeugd in Bahay Aurora heb gewoond. Alle medewerkers van Bahaya Aurora ben ik zeer dankbaar. Ik mis jullie!

Miray. ‘

‘Ik ben Mac Mac en ik woonde 6 jaar lang in Bahay Aurora. Ik was 5 jaar oud toen ik op de straten werd gevonden door een paar verkeersagenten. Ik zat aan de kant van de straat en huilde. Aangezien ik mijn achternaam niet kende, was het een doodlopend einde.

Op 4 april 2016, meer dan 6 jaar nadat ik mijn ouders uit het oog verloor, waren er plotseling 2 mensen die zeiden dat ze mijn vader en moeder waren! Ze werden gevonden door de DSWD (Sociale Zaken), die goed op de hoogte was van onze zoektocht. Het werd een zeer emotionele gebeurtenis waarin mijn ouders beide in tranen waren. Ze hadden zelfs hun huis verkocht om naar mij te zoeken, en dat is nu gelukt.’