Na 14 jaar heeft Flor eindelijk haar moeder gezien.
Ongeveer twee weken geleden was er contact via messenger en een paar dagen geleden kwam de familie op bezoek.
Op verzoek van een aantal trouwe Nederlandse donateurs hierbij een toelichting hoe het mogelijk is dat Flor zo lang zoek kon zijn voor de familie en waarom het zo lang moest duren voordat de familie op bezoek kwam. Je zou verwachten dat ze twee uur later voor de deur zouden staan.
Mensen op de Filipijnen hebben totaal geen vertrouwen in het corrupte en niet functionerende systeem op de Filipijnen, het is goed mogelijk dat men vooral zelf heeft gezocht en de autoriteiten er niet eens bij heeft betrokken. Een tweede optie is dat men het wel heeft gemeld maar dat de betrokken overheidsdienaar er verder niks mee heeft gedaan. Een derde optie is dat de familie het wel goed uitkwam dat Flor onvindbaar was. Op de Filipijnen is een kind met een beperking een grote kostenpost en dit kind zal nooit naar het buitenland gaan om geld op te sturen voor de familie. Het is niet verwonderlijk dat men niet zo lang en intensief heeft gezocht.
Veel slechter dan een leven in Tondo kan het niet snel worden. Als je echt arm bent en in Tondo woont dan is het leven veelal een hel. Mensen zijn dan soms blij dat hun kind wordt opgenomen in een instelling, men denkt dan al snel dat het veel beter is dan wat zij te bieden hebben…maar ja, het knaagt wel en het blijft je kind dus nu Flor gevonden is dan wordt de familie daar wel happy van natuurlijk. Alle opties zijn goed denkbaar, we zullen het nooit weten omdat dit soort zaken onbespreekbaar zijn. Er spelen zoveel dingen een rol en welk aandeel welke rol heeft is lastig blood te leggen. Het is wel geweldig dat Flor via postings op facebook is herkend en de familie is ingelicht.
De familie woont in Tondo, dat is de grootste sloppenwijk van Manila . Hier hebben criminele organsaties het voor het zeggen, de politie is de vijand. Politie kun je absoluut niet op rekenen in deze wijk. Men zal bij aangifte van vermissing wel notities hebben gemaakt maar zonder computer, waar komen die notities terecht? Efficiency is ver te zoeken en veel ambtenaren zijn niet in staat een rapport te schrijven. Wij hebben meegemaakt dat we zelf maar even een aangifte schrijven omdat het anders anderhalf uur duurt en de inhoud nog steeds te wensen overlaat. Het zijn voorbeelden waarom er veel fout gaat op de Filipijnen, een niet goed functionerende overheid heeft veel implicaties. We zijn in Nederland ook een beetje verwend, kind weg…amber-alert…kind terug…we zijn zo efficient. In andere landen werkt dit echt niet zo.
Door een slecht functionerend overheidsapparaat krijg je een bevolking die zich daar op instelt. Rona moest voor de verlenging van haar rijbewijs vier keer naar Manila, elke keer een halve dag in de rij wachten voor ze aan de beurt was. Als je boos wordt…ga je gek worden en het veranderd niks. Mensen raken eraan gewend en zijn ‘heel geduldig’ omdat ze geen keus hebben. Als je snel dingen wil regelen moet je geld laten zien, dan betaal je iemand om voor je in de rij te staan, die persoon betaald ook officials weer om helemaal niet in de rij te hoeven, allemaal afhankelijk van wat je ervoor over hebt. De arme bevolking en vooral mensen uit Tondo hebben geen geld dus weinig keus. Dit soort omstandigheden veranderen je mentaliteit. Je wordt wat gemakkelijker en je stelt je erop in dat je toch niks voor elkaar krijgt.
Plotseling is er dan dat geweldige nieuws dat Flor is gevonden. Een Nederlander zou in de auto springen en direct vertrekken, overmand door emoties zou niemand en niks ons kunnen stoppen om je kind weer in je armen te sluiten.
Op de Filipijnen gaat dat anders, op de dag dat het goede nieuws kwam was de ASEAN conferentie met Trump in Manila. De hele stad werd gedurende vier dagen plat gelegd, reizen is dan vrijwel onmogelijk. Daarna werd de moeder ziek, wederom uitstel. Toen wilden er andere familieleden mee maar die waren druk…dus werd er een dag geprikt twee weken na bekend was dat Flor was gevonden. Op het filmpje is ook te zien dat de emoties niet echt een ontlading is, weinig tranen maar men is natuurlijk wel blij. Mensen die veel meegemaakt hebben zijn over het algemeen minder uitbundig in het uiten van hun emoties, dat is maar een persoonlijke observatie, het is lastig uit te leggen waarom een moeder niet uit haar dak gaat als ze haar kind na 14 jaar weer in haar armen kan sluiten. Het kind gaat nota bene eerst naar de tante voor een knuffel… Nu is er een onderzoek gaande of Flor daadwerkelijk het kind van de vermeende moeder is en of ze in staat is om Flor thuis op te vangen. Aangezien we wederom van authoriteiten afhankelijk zijn en omdat men in december niet echt werkt in verband met de kerst zullen we waarschijnlijk in januari of februari de uitkomst van dit onderzoek horen.
Maar ja, het is natuurlijk geweldig dat Flor haar familie heeft terug gevonden. Dat ze hierdoor nauwelijks meer te handhaven is door haar beperking en al de prikkels die horen bij dit gebeuren zal niemand een zorg zijn. Flor is ook gedwongen rustig af te wachten. Uiteindelijk komt er wel duidelijkheid, gewoon geduldig zijn.
