Na ruim een jaar ‘wachten’ was het dan zover. Ik ging eindelijk op mijn eerste WoS-reis.
Mijn vrouw Jiska was in oktober 2009 al naar een project in Johannesburg geweest en toen zij terugkwam heb ik meteen gezegd dat ik graag ook een keer zo’n reis wilde maken.
Via Kitty en collega’s van Jiska had ik gehoord dat er een groep naar Manila zou gaan om daar te helpen bij een kindermarathon. Dat idee sprak mij meteen aan en vanaf dat moment ben ik er mee bezig geweest.
Ik had gehoord van de overstromingen die er geweest waren en wat de gevolgen waren geweest voor het interieur en meubilair.
Toevallig gingen ze bij onze vestiging in Brussel het kantinemeubilair vervangen dus daar kwamen 80 kantinestoelen beschikbaar.
Na Herke gepolst te hebben of hij hier interesse voor had ben ik Koninginnedag 2010 met een geleende bestelbus de stoelen gaan halen bij CAE in Brussel. Via Lochem (waar een zeecontainer stond met hulpgoederen) weer naar huis. Moe maar met een goed gevoel dat ik wat had kunnen doen was daarmee de eerste stap gezet.
26 januari was het dan zover. Samen met Peter van der Veldt en Wim Verhage vlogen we naar Manila.
Bij aankomst op de luchthaven met de taxi naar het Sofitel waar Kitty, Marloes, Bea, Annie en Cock ons opwachtten.
Daar werden we opgehaald door twee busjes om ons en al onze bagage naar Bahay Aurora, het kindertehuis van Herke en Arleen in Baras, te brengen.
Herke en Arleen ontvingen ons met open armen en een uitgebreide lunch! Wat een enorme gastvrijheid! In een keer 8 vreemden over de vloer en dan zo’n hartelijke ontvangst!
Na de eerste dag een beetje geacclimatiseerd te hebben werden we op de vrijdag getrakteerd op een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt ‘even’ naar de kinderen waar we al even kort mee hadden kennisgemaakt op donderdag, de dag van aankomst.
Na de eerste paar kinderen begroet te hebben (het liefst willen ze opgetild worden en geknuffeld) bleef de derde, een schattig jongetje als een klein aapje aan me hangen en liet me voor de eerste 1,5 uur niet meer los.Tijdens het ontbijt al wat over de achtergronden van de kinderen gehoord en dan raakt het je des te meer dat (met name de allerkleinsten) zo op zoek zijn naar liefde, warmte en aandacht. Het is zo’n kleine moeite om ze een aai over de bol te geven, een knuffel en met ze te stoeien of gek te doen en het betekent zo veel voor ze!! Ook al ben je een volkomen vreemde voor ze, het verlangen naar liefde en aandacht is vele malen groter dan de ‘angst voor die vreemdeling’. En dat is toch wel wat mij het meest heeft geraakt.
Na de lunch begon dan toch waar we eigenlijk voor gekomen waren. De (laatste) voorbereidingen) voor de kindermarathon die op zaterdag zou plaatsvinden en waar uiteindelijk 1800 (!!) kinderen aan mee zouden doen.
Bij het doornemen van het programma, de knelpunten onderweg tijdens voorbereidingen het afgelopen half jaar door Herke en de verwachte uitdagingen tijdens de race viel mij al de gedrevenheid van Herke op. Altijd enthousiast en zich niet laten afschrikken door lokale ‘issues’.
Vrijdagavond met z’n allen vroeg naar bed want we moeten de volgende morgen om 4 uur op. ‘Gelukkig’ waren er meer die toch last hadden van zenuwen en zorgen of het allemaal wel goed zou gaan met zoveel kinderen dat uitendelijk niemand zijn of haar wekker heeft hoeven zetten… massaal werd er niet geslapen van de stress.
Om 5 uur gingen we na een kort ontbijt met z’n allen naar de gym van Baras.
Daar stonden in alle vroegte al een paar honderd kinderen heel gedisciplineerd, maar toch ook wel opgewonden (zo’n run gebeurt niet elke dag, sterker: het was de eerste keer dat zoiets georganiseerd werd) te wachten.
Nadat iedereen zich had ingeschreven ging om 7.00 uur de eerste groep (10-/11-jarigen) van start. Toen die gefinished waren vertrok de tweede groep (12-/13-jarigen) enzovoort. Tot uiteindelijk rond de klok van 9.30 de laatste groep (16-/17-jarigen) vertrok.
De kinderen van Bahay Aurora hadden de afgelopen maanden hadden veel getraind onder leiding van Herke en Lex (die de afgelopen maanden al een aantal keer in Baras op bezoek was geweest). Deze trainingsarbeid vertaalde zich ook in de uitslagen want de kinderen gingen met de helft van de prijzen naar huis!!! En waren ze trots! Ik zie nog het stralende koppie van Marites voor me die bij de jongsten de 1e prijs in de wacht sleepte. Ze bleef maar groeien!
Zaterdagavond werden we nog verrast met een optreden door de kinderen. Wat mij daar opviel en bijzonder raakte was de blijheid van de kinderen.
Ondanks alle ellende die deze kinderen al hebben meegemaakt blijven ze blij, vriendelijk en dankbaar om wat ze wel hebben: elkaar! En niet in de minste plaats de liefde en begeleiding van Herke, Arleen en de staff. Allemaal liefdevolle, toegewijde mensen die het beste met de kinderen voor hebben.
Herke en zijn staff geven ondanks de valse start die de kinderen thuis hebben gemaakt iets extra’s mee om straks sterker weer terug te gaan naar de thuissituatie of familie, als dat mogelijk is. En dat is wat niemand ze meer afneemt!
Groet,
Joop Stroes