Twee emmertjes water halen
Een reisverslag. januari 2011 Door Jacintha Floris (www.kinderkoorsunshine.nl)
Op maandagochtend stapten we (Ria, Lex en ik) in de trein naar Schiphol. Aldaar eerst de koffers afgegeven en daarna even een rondleiding gehad in het bemanningencentrum. We kregen prachtige business class plaatsen toegewezen. Voordat we goed en wel zaten hadden we de champagne al in onze handen! En zo werden we de hele reis verwend. Het was 11.45 uur vliegen…… dus de stoelen die helemaal languit konden waren wel lekker. Af en toe een beetje gedommeld, maar ook mochten we even op bezoek in de cockpit bij Lex. Het was inmiddels dinsdagochtend 9.30 uur toen we in Manilla aankwamen, zo ben je zomaar een nacht kwijt. De koffers gepakt en op naar onze taxi. Twee medewerkers van het kindertehuis kwamen ons halen met de auto. Ik begrijp nu ook waarom je daar zelf niet moet gaan rijden, want dat is niet te doen. Ze kennen daar geen verkeersregels. Iedereen rijdt en toetert door elkaar. Ongelofelijk dat ik geen aanrijdingen heb zien gebeuren. De warmte kwam ons lekker tegemoet. De airco in de auto was kapot, dus we hadden alleen arko (‘alle ramen kunnen open’) en de ramen stonden dus ook open. We reden door Manilla en dan kom je onderweg ook heel wat arme krottenwijken tegen. Onvoorstelbaar hoe er in die hutjes geleefd wordt. Merendeel leeft men uiteraard buiten, dus we zagen heel wat kindertjes op de weg. Er is daar ook geen leerplicht, dus heel veel kinderen gaan niet naar school. Rond het middaguur kwamen we bij het kindertehuis aan, alwaar vooral Lex door de kinderen luidkeels werd begroet. Prachtig om te zien hoe enthousiast ze waren. De kinderen mochten voor ons bezoek vrij van school en waren dus alle 43 aanwezig. We gingen ons eerst even opfrissen en wat eten (rijst met van alles en nog wat). Daarna een rondleiding over het terrein. Het huis van Herke en Arleen, de oprichters van kindertehuis Bahay Aurora, staat naast het kindertehuis op hetzelfde terrein. Om het hele terrein is een grote muur gebouwd en ’s nachts lopen hier ook 20 waakhonden bij, want de criminaliteit is hoog in dit land. Zo hebben de kinderen een veilige plek, een bed, eten en de liefde van het echtpaar en de begeleiding. Er wordt goed voor ze gezorgd. Ze gaan ook elke dag naar school, want een opleiding is heel belangrijk. Er stonden op het terrein drie gebouwen: in één gebouw waren de kleintjes gehuisvest, in een ander gebouw de jongens en in een ander de meisjes. In de slaapzaal werd alleen geslapen en mochten ze overdag ook niet komen. Je leeft daar buiten. Ze hebben buiten tafels met een overkapping en ook het basketbalveld is er een met overkapping hetgeen in de hete zon wel heel fijn is. Ook staat er een gebouwtje waar ’s morgens de kleuters worden opgevangen en bezig gehouden en ’s middags de kinderen met een verstandelijke beperking. Binnen zie je veel speelgoed uit Nederland staan. Na de rondleiding gingen we aan de slag met het aanleren van Twee emmertjes water halen en het leren van het Filippijnse liedje. Verbazingwekkend hoe snel de kinderen de Nederlands tekst konden uitspreken én konden lezen, want de tekst stond op het bord geschreven. Zij hadden het toch sneller onder de knie dan wij die het Filippijnse liedje van de kinderen moesten leren. Dat viel niet mee, en we zijn blij dat het gefilmd is, want daar zullen we thuis nog goed op moeten studeren om te zorgen dat het kinderkoor dit liedje ook gaat zingen tijdens het concert. De kinderen zijn heel aanhankelijk, vragen in het Engels hoe je heet, wat je favoriete kleur is, hoe oud je bent (heel oud krijg je dan als antwoord), of je een vader en een moeder hebt en hoe oud die zijn etc. Ze spreken best aardig Engels en willen je heel graag aanraken, op schoot zitten en vooral in je nabijheid zijn. Ze zoeken de aandacht. Ria had ook een boek mee van Ot en Sien met een cd erbij met de Nederlandse liedjes die in het boek stonden. De oudste kinderen konden dit aardig lezen en probeerden met de liedjes mee te zingen. Prachtig was dat. Na het avondeten (rijst met) werd er voor ons opgetreden door de kinderen. Dansjes, liedjes, er gebeurde van alles op het podium bij het basketbalveld. Een prachtig originele Filippijnse dans hadden ze ingestudeerd met stokken (Tinikling). Heel knap. Ook die dans hebben we gefilmd, wie weet kunnen we dat onze kinderen ook aanleren voor het concert in 2012. Dat zou wel heel leuk zijn. Aan het einde van de avond moesten Ria en ik ook een stukkie doen, dus we leerden ze het liedje van voor naar achter van links naar rechts en hadden daarvoor speciaal allebei een oranje hoed opgezet. Met veel plezier deden ze allemaal mee. Vol indrukken werd het toen echt bedtijd, en wij hadden daar ook heel veel zin in. Je merkt dan toch opeens dat je moe bent. Dus dat werd lekker slapen. Alleen ’s nachts vonden de waakhonden het nodig om erg te keer te gaan om een uur of vier, dus toen was de rust weer over. Volgens Herke (de oprichter van het kindertehuis) was er niets aan de hand. Hij was eruit gegaan om te kijken waarom ze zo moesten blaffen, maar zag de honden gezellig bij elkaar zitten te blaffen. Blijkbaar hadden ze ook even een overleg…… De volgende ochtend ontbeten we met rijst! En gebakken eieren. Ja dat was nog eens een ontbijt. Gelukkig waren er ook nog broodjes en zelfs pindakaas. Om 10.00 uur trokken we alle kinderen een t-shirt aan van kinderkoor Sunshine (die ze daar ook mogen houden) en gingen we aan de slag met de knutselwerkjes. Fotolijstjes, placemats en sieraden zijn er gemaakt. De stiften uit Nederland met glitter erin werden goed gebruikt. Er werd heel hard gewerkt en de kinderen vonden het geweldig om te doen. Wat een plezier met elkaar en met ons. Na het middageten (je raadt het, rijst met kip en groente, prima voor elkaar) gingen we van het terrein met Herke en Arleen om de school in het dorp te bezoeken. De kinderen van het kindertehuis zitten momenteel op een andere school, maar daar zijn ze niet tevreden over. Ze zijn dus van plan om ze over te plaatsen naar de school waar we op bezoek gingen. Een hele aardige directrice leidde ons rond en in elke klas werden we met een bepaald ritueel begroet. Een of andere spreuk waarmee we welkom werden geheten. Tussen de 40 en 60 kinderen in een lokaal, waar de bankjes net zo waren als in het buitenmuseum hier. Het is niet te vergelijken met onze school en dat moet je ook niet willen. Er zijn weinig materialen (1 boek voor drie kinderen), er wordt veelal klassikaal gewerkt en gestampt. De leeftijden van de kinderen kunnen verschillen in de klas. Twee keer per jaar worden ze getoetst en gaan ze als het kan een niveau/klas verder. Er heerste een goede discipline en vooral een goede sfeer. Mooi om te zien en we kregen daarna meteen van de directrice allerhande hapjes en drankjes aangeboden (we hadden net gegeten…..). Terug naar het kindertehuis, want we moesten het liedje Twee emmertjes water halen nog afmaken. Muziek erbij en kijken of ze het nog wisten. Het ging goed. We hadden een paar klederdracht pakjes mee voor een paar kinderen, dus die aangetrokken en het hele dansje gezongen en gespeeld én gefilmd, want dat gaan we volgend jaar februari gebruiken voor ons concert. We hoorden dat ze later ook tijdens de dagelijkse hardlooprondjes het liedje aan het zingen waren. En toen was de tijd alweer voorbij. Nog even de hartekoekjes die we mee hadden gekregen van de bakkerij van de Rode Luifel (via Marjan) uitgedeeld en toen hebben we afscheid moeten nemen van die ontzettende leuke kinderen. Koffer ingepakt en samen met Herke en Arleen reden we naar Manilla alwaar we met hen gingen eten in een restaurant. Daarna brachten ze ons terug naar het Sofitel in Manilla, waar de rest van de KLM crew de dagen had doorgebracht. Je komt daar niet zomaar in, want eerst wordt de auto met een spiegeltje vanonder bekeken of er geen bommen aanhangen en vervolgens wordt jezelf en je koffers besnuffeld door een hond om te zien of je geen drugs mee hebt. Vervolgens mag je naar binnen alwaar twee prachtige dames in schitterende kleding je welkom heten. Een zeer chique hotel, met zwembad en palmbomen buiten. Binnen een heerlijke kamer, dus we konden ons moede hoofd hier goed ten ruste leggen. Nog even wat drinken buiten bij het zwembad en dan naar bed. De volgende ochtend gingen we na het ontbijt met de taxi naar het vliegveld. Tja en toen was het wachten, want het vliegtuig was kleiner dan verwacht was. In plaats van 425 konden er ‘slechts’ 325 mensen in….. Alle passagiers die mee konden waren aan boord… en wij zaten er nog. Er waren geen stoelen beschikbaar, maar wel een paar klapstoeltjes (waar de stewardessen ook op zitten). Wij gingen graag aan boord en namen plaats op de harde stoeltjes. Ach, slechts 13 en een half uur vliegen zou de terugweg zijn, dat moest toch te doen zijn… We vlogen over Kazachstan alwaar je hele sneeuwvlakten en besneeuwde bergen zag. Toen we over Moskou vlogen was het donker, dus je kon de verlichting van Moskou heel mooi zien. Het Kremlin, het rode plein in volle verlichting. Prachtig. Zowel heen als terug reis was wat dat betreft heel bijzonder. Moe en vol met indrukken kwamen we om 21.30 uur in Enkhuizen aan. Het moet allemaal nog even bezinken, maar we hebben de foto’s en de films nog!! Daar gaan we mee aan de slag voor het concert. De brug is geslagen voor het contact kinderkoor en kindertehuis en dat hopen we de komende tijd nog meer vorm te geven