Auteur: Angelique Smidstra

Door de wereldwijde opleving van de economie groeit de economie op de Filipijnen goed. Ondanks de economische groei heeft de Filipijnen tergend langzaam internet, dit is een grote zorg en ergernis voor velen. Een fimpje kijken op Youtube duurt al snel 30 minuten met vele tussentijdse stops. Een filmpje over Bahay Aurora opsturen kan vele uren duren voor het ge-upload is. Voor Bahay Aurora betalen we maandelijks P 1000 voor internet, een gemiddeld maandsalaris is P 8000. Omgerekend naar Nederland zou iemand met een netto inkomen van 3000 Euro voor internet 335 euro per maand moeten neertellen!! Dat betekend dat dit trage internet met meestal 5 tot 8 dagen geen werkend internet per maand echt super hopeloos en stinkend duur is. Hierdoor hebben veel mensen geen internet. Het is natuurlijk dramatisch voor bedrijven maar ook voor de overheid om met dit super trage internet te moeten werken. Van 202 landen staan de Filipijnen op de 176ste plek mbt tot de snelheid van het internet, daaronder staan landen als Syrië, Somalie etc. Op scholen wordt niet of nauwelijks internet gebruikt. Hierdoor ontstaat een enorme afstand met ontwikkelde landen. De overheidsinstanties functioneren uiterst traag omdat men niet bekend is met computergebruik, veelal geen internet heeft en gebruik maakt van zeer verouderde apperatuur. Betalingsverkeer gaat nog voornamelijk met cash op de Filipijnen, in die zin zijn een groot aantal Afrikaanse landen een stuk verder. Daar heeft men vaak geen computer maar vrijwel alle betalingen vinden plaats middels gebruik van de mobiele telefoon. Doordat internet slecht functioneert, men derhalve niet zoveel gebruik maakt van email, wordt er veel meer gereisd dan nodig zou zijn. Je kunt beter ergens naar toe gaan om iets gedaan te krijgen. Hierdoor is het permanente verkeersinfarct in Manila nog veel erger dan wanneer internet wel zou functioneren. Door de overheid is dit een gemiste kans om banen en economische groei te realiseren, bedrijven missen de boot, de bevolking blijft mede hierdoor arm.

Het weekend van 24 juni is heel plotseling Mustafa (Mussi) Kelekci overleden (2de van rechts). Dat hij zo plotseling uit het leven werd gerukt heeft ons allemaal diep geraakt.
In 2011 en 2012 hebben we Mussi samen met ‘All Style Division’ ontvangen bij Bahay Aurora op de Filipijnen.

‘All style Division’ die toen wereldkampioen streetdance was heeft toen op een fantastische manier verschillende optredens op televisie verzorgd. In no time waren ze razend populair en moesten de leden zelfs handtekeningen uitdelen aan gillende teenagers. Toen we onderweg waren naar de studio voor opnames kwamen we midden in een moesson regenbui terecht, in no time was alles overstroomd en konden we niet meer verder. Iedereen was gedeprimeerd omdat we het televisie optreden dreigden te missen….gelukkig kon ik samen met Arlene een grote brandweerauto overtuigen om de hele groep boven op de brandweerauto toe te laten zodat we door het meterdiepe water naar de studio konden rijden, een onvergetelijke ervaring!

De kinderen van Bahay Aurora vonden het geweldig om deze beroemdheden op bezoek te hebben. Ze hebben toen verschillende dans-clinics verzorgd voor de kinderen van Bahay Aurora en dat vonden de kinderen geweldig. Mussi viel op omdat hij een echte kindervriend was, iemand met een hart voor zijn medemens. De kinderen waren dol op hem.
Ook Arlene en ik hebben hele fijne herinneringen aan Mussi, we hebben uitgebreide gesprekken gehad over allerlei onderwerpen en daardoor hebben we Mussi in ons hart gesloten. Als je 36 jaar bent sta je nog midden in het leven en ben je veel te jong om te sterven. Dat je vrouw die zes maanden zwanger is alleen achterblijft is hartverscheurend, we wensen haar veel sterkte in deze moeilijke periode in haar leven. We hopen in de toekomst ooit je kindje een keer te ontmoeten en onze warme gevoelens voor zijn vader met hem te delen zodat hij weet wat voor een fijne kerel hij was. 4ever friends Mussi, you and the rest of your family will be in our prayers, rest in peace.

De kinderen van Bahay Aurora gaan dagelijks naar school.  Het onderwijs loopt in vergelijking met Nederland wel een beetje achter qua faciliteiten.  Er worden op de Filipijnen geen computers gebruikt in de klas en een digi-board is al helemaal niet aan de orde.

Bahay Aurora heeft een mooie ruimte gebouwd afgelopen jaar, hier vinden voorlichtingen plaats en kan huiswerk worden gemaakt.  In toenemende mate wordt bij huiswerk een computer gebruikt.  Om dat te verbeteren willen we proberen 10 Ipads/ tablets in te zamelen die mensen niet meer gebruiken.  Met tablets is het gemakkelijk om met een groepje aan de slag te zijn.

Lagere scholen in Nederland schaffen het gebruik met tablets alweer af maar voor de Filipijnen is het gebruik van tablets in de klas nog helemaal niet aan de orde.

Tablets kun je gemakkelijk in de koffer doen en meenemen naar Bahay Aurora.

Onze kinderen kunnen daar hun voordeel mee doen.

Indien u ergens nog een tablet heeft liggen die u niet gebruikt, dan kunt u contact opnemen met herke@bahayaurora.org

Wij regelen dan dat de tablet wordt opgehaald.

De Filipijnen is een land wat voor 95 procent katholiek is, een voortvloeisel van de langdurige Spaanse overheersing. De Filipijnen werden in de tweede helft van de 16e eeuw en de eerste helft van de 17e eeuw aangevallen door Chinezen, Japanners en daarna door de Hollanders, jaja… Pas in 1646 wisten de Spanjaarden de Hollanders definitief te verslaan tijdens de ‘Zeeslag van Manilla’. In 1762 werd Manilla dan toch uiteindelijk veroverd, maar dit keer door de Britten. De bezetting duurde echter niet lang; in 1764 werd de stad weer door de Spanjaarden heroverd. De Amerikanen namen het stokje uiteindelijk van de Spanjaarden over in 1900. De Amerikanen introduceerden de scheiding van kerk en staat. In het Zuiden in de 15e eeuw werd de Islam al geintroduceerd vanuit de Indonesische eilanden. Tot de dag van vandaag is het helaas niet gelukt om vreedzaam naast elkaar te leven. Doordat het een eilandenrijk is heeft het boedisme en hindoisme vanuit China nooit vaste grond onder de voeten gekregen. De invloed van Chinezen is echter tot de dag van vandaag zeer groot. De hele business community zijn vrijwel allemaal Chinezen, voornamelijk vluchtelingen die gevlucht zijn voor Mao. Als je een leuk voorbeeld zoekt van de invloed en meerwaarde van vluchtelingen voor een samenleving dan moet je op de Filipijnen zijn. De Chinezen zijn zeer succesvol over het algemeen.
Omdat de Filipijnen een eilandenrijk is en de invloeden van buiten beperkt zijn heeft de Katholieke kerk eigenlijk nooit zijn invloed op de bevolking en de politiek verloren. Toen 10 jaar geleden alle misbruik van kinderen door priesters in Europa en Amerika naar buiten kwamen was het erg opvallend dat er op de Filipijnen tot heden nooit een geval in de pers is geweest. De kerk heeft de macht…toen ik een gesprek had met de Bisschop van Rizal een aantal jaren terug en vroeg hoe dat kwam werd de Bisschop erg boos. Dat kwam niet voor op de Filipijnen…mmm, ok ! Toen ik vervolgens wat vragen stelde over de positie van de vrouw in de kerk liep hij kwaad uit ons gesprek. Op de Filipijnen is alles gewoon anders.

Toen de Paus op bezoek kwam in 2015 liepen 6 miljoen Filipinos uit om een glimps van hem op te vangen. Toen de Paus in 1985 naar Nederland kwam werd het bezoek met 2 dagen ingekort en stonden er een paar honderd mensen met borden langs de kant van de weg om duidelijk te maken dat we voor vrije abortus zijn.
Kerk en staat is op de Filipijnen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Kardinaal Sin heeft een grote en bewonderenswaardige rol gespeelt bij het verdrijven van Marcos. Het grote risico was dat het een enorm bloedbad zou worden om Marcos de laan uit ter sturen en hij heeft er heel veel aan gedaan om dat te voorkomen, met succes. Er is een wederwijds veel invloed van de Kerk op de Staat op de Filipijnen. Dit komt het best tot uiting tijdens de verkiezingen. Politici gaan bij alle kerken langs en smijten met astronomische bedragen om de voorgangers te bewegen hun schaapjes te instrueren om op hen te stemmen. Menigmaal is die aanpak succesvol. Iedereen is hier van op de hoogte, waar ik nooit iemand over hoor is dat de kerk op die manier chantabel is. Kerk en Staat hebben er alle belang bij om de verhoudingen niet te verstoren. Het is opvallend stil vanuit de kerk in relatie tot de ‘war on drugs’. Je zou denken dat dit te maken heeft met de corruptie, deze keer niet. De President heeft zeer ferme taal geuit naar de kerk, in mei 2015 noemde hij de Paus ‘son of whore’. Duterte had de kerk niet nodig om aan de macht te komen en met die uitspraak heeft hij de kerk dermate angst aangejaagd dat men waarschijnlijk bang is om nog wat te zeggen, voordat je het weet heb je een ‘war on priests ‘voor je kiezen, echt niet ondenkbaar. Over 5 jaar is Duterte weg maar de kerk blijft is de gedachte. Het is jammer dat de kerk geen grotere rol speelt om de enorme armoede adequaat aan de orde te stellen maar er zijn gewoon grotere belangen op de achtergrond die een belangrijke rol spelen. De kerk heeft echter wel veel macht op de Filipijnen omdat ze de massa in beweging kunnen krijgen. President Estrada heeft het ook ondervonden toen een paar miljoen Filipinos in Manila de straat op gingen, einde oefening voor Estrada…
De kerk is erg belangrijk op de Filipijnen, vele scholen en andere sociale instellingen zijn mede gebouwd door Kerken. Normen en waarden worden voor een groot deel via de kerk overgebracht aan de bevolking en vervolgens door de politiek, het rechteloze systeem en en de armoede om zeep geholpen. Maar ja, als er geen kerk was kon het nog wel eens veel erger zijn.

Op een bevolking van 100 miljoen Filipijnse mensen werken er momenteel ongeveer 2,5 miljoen mensen in het buitenland.
Filipinos werken vooral in het Midden Oosten 1,2 miljoen en de rest verdeeld over China, Hong kong, Japan, EU en Amerika. Op vrijwel elke boot op zee is de meerderheid van de bemanning behalve de hogere posities Filipino, het gaat om vele duizenden boten. In California wonen ongeveer 10 miljoen Filipinos, legaal of illegaal. Voor de Filipijnen is Amerika nog steeds het beloofde land. Voor sommige beroepsgroepen is het dat inderdaad, vooral als verpleegkundige bent verdien je een vermogen in Amerika, al snel meer dan $ 60.000 per jaar bij een full time verband, netto is dat toch al snel $ 5000 p/m. Een stuk meer dan de verpleegkundigen in Nederland betaald krijgen en veel meer dan een verpleegkundige op de Filipijnen betaald krijgt, die moeten hetzelfde werk doen voor $ 350 p/m, vaak met veel slechter arbeidsvoorwaarden. Dit soort gegevens verklaren ook meteen waarom er een enorme drang is om in het buitenland te werken en het verklaart ook waarom er enorm veel verpleegkundigen opgeleid worden op de Filipijnen. Werken in het buitenland is vaak een vlucht voor de armoede en in een aantal gevallen ook om te ontvluchten aan een corrupt en onrechtvaardig land. Vrijwel elk redelijk mooi betonnen huis op de Filipijnen is gebouwd door iemand die in het buitenland werkt of heeft gewerkt. Je ziet het zo in het straatbeeld, daardoor lijkt het dat het in buitenland altijd veel beter is.
Helaas is het niet allemaal rozegeur en maneschijn dat werken in het buitenland. Veruit de overgrote meerderheid van de buitenlandse werknemers worden enorm uitgebuit. Hoog opgeleide mensen doen werk waar ze zwaar voor overgekwalificeerd zijn. Zo werken er veel artsen en specialisten als verpleegkundige in Amerika, die hebben na hun medische studie nogmaals een opleiding tot verpleegkundige gevolgd omdat men geen artsen/ specialisten nodig heeft in Amerika. Ook in het Midden Oosten is dit aan de orde van de dag, hoog opgeleide mensen die ongeschoolde arbeid verrichten voor een salaris wat dan welliswaar het dubbele is van wat ze op de Filipijnen verdienen maar er hangt een heftig prijskaartje aan dat zuurverdiende geld. Doordat mensen maar eens in de paar jaar naar huis komen is het aantal huwelijken wat op de klippen loopt gigantisch. Doordat scheiden officieel niet mag volgens de grondwet geeft dat veel extra complicaties en veel extra kosten, uiteindelijk is alles te koop op de Filipijnen dus ook een echtscheiding. Mensen die in het buitenland werken zijn vooral jonge pas getrouwde mensen met kinderen. Het zijn vooral de kinderen die de dupe worden van deze massale arbeidsmigratie. Kinderen verliezen de binding met 1 van de ouders. Het komt echter ook vaak voor dat beide ouders in het buitenland werken en ze opgevoed worden door de grootouders. Dat is natuurlijk verre van ideaal en leidt tot allerlei vormen van onaangepast gedrag van betrokken kinderen, met name als ze in de pubertijd zitten. Drugsmisbruik en zelfmoorden komen veel voor en zijn voor een belangrijk deel te relateren aan het feit dat de ouders in het buitenland zitten waardoor de kinderen niet die begeleiding krijgen die ze nodig hebben.

De overheid voert een intensief beleid om zoveel mogelijk mensen naar het buitenland te sturen omdat het geld wat deze mensen overmaken naar hun familie de grootste bron van inkomsten is voor dit land. In 2016 was dat $2.56 biljoen. Allemaal harde valuta…de banken vinden het fantastisch! Dat zijn geen kinderachtige bedragen, het is letterlijk de kurk waarop de Filipijnse economie drijft. De Filipijnse overheid sluit dan ook graag zijn ogen voor de humanitaire mistanden in Saoudi Arabië en andere landen in het Midden Oosten. Al dat maandedlijks opgestuurde geld wordt geconsumeerd, vrijwel niks wordt geinvesteerd, hierdoor is deze bron van inkomsten cruciaal voor de Filipijnen. Door de massa arbeidsmigratie verdienen de airlines van het Midden Oosten goudgeld aan de vluchten van en naar de Filipijnen. Men maakt handig gebruik van corrupte overheidsdienaren waardoor de KLM weigert om nog directe vluchten uit te voeren op de Filipijnen. De landingsrechten voor de KLM zijn veel hoger waardoor ze niet kunnen concureren met de airlines uit het Midden Oosten. Omdat KLM niet… genoeg… onder de tafel wil betalen vissen ze achter het net.
Kinderen en ook volwassenen idealiseren naar het buitenland gaan, er is geen realistisch beeld van het werken in het buitenland. Wij doen een poging om onze kinderen erop te wijzen waar ze op moeten letten. Ga niet met elke reqruiter in zee, die zijn lang niet allemaal betrouwbaar. In de slipstream van deze gigantische arbeidsmigratie is er ook volop mensenhandel. Mensen worden lucratieve contracten aangeboden zonder dat men zegt in welk land. Wie daar instinkt kan dus zo in Libanon terecht komen. Bij aankomst kun je je paspoort inleveren bij de werkgever, er volgen allerlei verboden en voor je het weet ben je een slaaf die alleen werkt om te kunnen eten. Door de wetgeving gaat de werkgever volledig vrijuit en kom je zeer moeilijk het land weer uit, helaas zijn hier veel voorbeelden van. Op de Filipijnen is een gigantische door de overheid gestimuleerde braindrain gaande. Alle hoog opgeleide mensen gaan per defenitie in het buitenland werken. Men blijft liefst in het buitenland door te trouwen of men brengt zijn familie indien mogelijk, dit alles vraagt vele jaren geduld. Heeft dit verhaal een relatie met Bahay Aurora? Jazeker, iedere Filipino heeft de focus op het buitenland, ook onze kinderen en medewerkers. Wij proberen ze goed voor te lichten over de consequenties  van die buitenlandse avondturen. Het leven draait niet alleen maar om geld… De familie oefent altijd veel druk uit op hun kindren om naar het buitenland te gaan omdat die persoon verantwoordelijk wordt gemaakt voor het inkomen van de familie, voor de studie van de kinderen, voor alle ziektekosten rekeningen etc etc, vergeet vooral niet alle bezoekjes aan Mc Donald. Ook hier ligt misbruik om de hoek. Als je in het buitenland werkt ben je rijk dus je wordt voor alle kosten benaderd, het is nooit genoeg en veel Filipinos hebben de grootste moeite om die druk te hanteren. In Nederland wonen er ongeveer 17.000 Filipijnse mensen. Wat en wie blijven er achter op de Filipijnen? In ieder geval geen mensen die in staat zijn het land te besturen.

Zaterdag 6 Mei 2017 heeft Bahay Aurora haar jaarlijkse wandeltocht georganseerd.
Op Bahay Aurora begon de dag al om 3.30 AM. Alle kinderen waren vandaag vroeg uit de veren om zich klaar te maken, douchen en om te ontbijten.

Om 5 uur was het startschot en als organiserende partij moesten wij er natuurlijk als eersten aanwezig zijn om onze gasten te ontvangen.
Voor Nederlandse begrippen zijn het spartaanse tijden maar op de Filipijnen is men gewend vroeg op te staan omdat het dan nog lekker koel is en je lekker dingen buiten kan doen die later op de dag niet meer prettig zijn door de intense hitte. Om 5 uur gingen we inderdaad van start, de kinderen van Bahay Aurora voorop met een spandoek zodat iedereen kon zien dat het om een wandeltocht ging.

Alle mensen die de laatste jaren betrokken waren geweest hebben een uitnodiging gehad en al met al waren er ongeveer 250 deelnemers. Om deelnemers te voorzien van water hadden we verschillende waterstations opgezet.
Wandelen is niet bepaald een favoriete bezigheid van de Filipijnse bevolking, van bewegen ga je zweten en dan begint je huid te glimmen…dat ervaart men als onprettig dus sport is over het algemeen alleen weggelegd voor jongens tot een jaar of 18. Oudere mensen proberen sport zo zorgvuldig mogelijk te vermijden en daar is men erg goed in. Die attitude aangaande sport legt hen dan ook geen ‘windeieren’…Op de Filipijnen heeft het aantal gevallen van diabetes en hoge bloeddruk de afgelopen decenia dan ook epidemische vormen aangenomen, zo ernstig dat de WHO al verschillende keren bij de Filipijnse overheid aan de bel heeft getrokken om actie te ondernemen. Helaas is het niet eenvoudig om de mentaliteit van een volk te veranderen, daar komt bij dat de overheid geen merkbare acties heeft ondernomen om het tij te keren. Bahay Aurora tracht door jaarlijks deze wandeltocht te organiseren een bijdrage te leveren om mensen te laten zien en ervaren dat bewegen, in dit geval wandelen gewoon heel leuk en aangenaam is. Daarnaast is het natuurlijk erg gezond om regelmatig te wandelen. Tijdens haar toespraak aan het eind van de wandeltocht heeft Arlene hier dan ook nadrukkelijk op gewezen.

Als ‘inschrijfgeld’ hadden we deelnemers gevraagd materiaal die we kunnen gebruiken op school te doneren, boeken, schriften, pennen etc. Er is gul gegeven, we hebben het even op een grote tafel gelegd, best een grote hoeveelheid. Dat stellen we natuurlijk erg op prijs.

Het eindpunt van de wandeltocht was in Bahay Aurora. Rizza, een oud bewoonster en een geweldige danseres heeft samen met een groot aantal deelnemers gedanst. Dat doen we elk jaar en dat is een geweldige afsluiter van een hele leuke wandeltocht.

Onze kinderen hebben veelal enorme leer-achterstanden op school.
Kinderen zijn vaak voor langere tijd niet naar school geweest, door ondervoeding hebben we ook veel te maken met geringe verstandelijke beperkingen.
Om dan weer in een klas met 60 kinderen te zitten vinden ze geweldig maar om het allemaal bij te benen is vaak nogal een probleem, uitzonderingen daar gelaten.
Tijdens de zomervakantie geeft Ghie summerclasses. Ze is groepsleider bij ons maar ze is afgestudeerd onderwijzeres.
Ghie geeft dan bijles zodat de achterstand een beetje ingelopen kan worden tijdens de zomervakantie.De kinderen vinden het leuk. Het prachtige gebouw waar we voorlichting geven komt uitstekend te pas voor de summerclasses.

Basketbal is heel erg populair op de Filipijnen. Het is dan ook niet toevallig dat Bahay Aurora een prachtig overdekt basketbalveld heeft. Met de hete zon is dit een geweldige plek om te basketballen of andere spelletjes te doen.

Riel Santiago, hij is zelf een uitstekend basketbal speler heeft een wedstrijd georganiseerd tussen de kinderen van Bahay Aurora en e kinderen van de Santiago familie. Het ging er pittig aan toe. Iedereen kan basketballen maar niet iedereen heeft een uitstekende conditie…onze kinderen dus wel, elke dag een half uur joggen heeft zo zijn voordelen. Het laat zich raden, de kinderen van Bahay Aurora wonnen de match !

Het toeleveringsproces van kinderen aan Bahay Aurora. Bahay Aurora neemt geen kinderen op die in aanmerking komen voor adoptie. Dit zijn veelal hele jonge kinderen. Om te voorkomen dat deze kinderen van de ene instelling naar de andere gaan om de adoptie te regelen nemen wij deze kinderen niet op. De overheid is van mening dat elk kind recht heeft op een familie, liefst een rijke familie die in Amerika woont. Wij zijn van mening dat Filipijnse kinderen beter op de Filipijnen kunnen blijven. We hebben vaker dan eens meegemaakt dat familieleden na jaren toch worden gevonden. Als er toch geadopteerd moet worden dan zien wij liever dat het kind naar een Filipijnse familie gaat. Ontheemding op jonge leeftijd kan zeer nadelige gevolgen hebben voor een kind op langere termijn. Er komt nog bij dat adoptie big business is voor advocaten die hier schandalig veel aan verdienen. We houden ons om die redenen verre van adoptiezaken. Als er kinderen in de problemen komen dan wordt dat meestal het eerste gesignaleerd door de buurtburgemeesters, als deze mensen hun werk doen melden ze het kind aan bij de locale DSWD maatschappelijk werkers die in elk Gemeentehuis kantoor houden. Deze mensen gaan dan onderzoek doen. Er wordt gesproken met ouders, familie en de omgeving. Op basis van die bevindingen wordt er een rapportage geschreven, we hebben meegemaakt dat dit maanden kan duren. Dan vindt er een case-converentie plaats met de maatschappelijk werker van Bahay Aurora. Om het kind op te nemen vragen wij een geboortebewijs. Kinderen zonder geboortebewijs hebben een groot probleem, dan heeft dat kind helemaal geen rechten, het kan dan bijvoorbeeld niet naar voortgezet onderwijs. We vragen een medische verklaring, er komt veel TBC voor en we willen andere kinderen niet in gevaar brengen. Ook vragen we school records, zonder kan een kind bijna niet op een lagere school komen. Deze papieren moet de DSWD social worker ons aanleveren voor opname.
Het proces is simpel maar de documenten zijn belangrijk en moeten wel aangeleverd worden. Hier gaat het vaak mis. Documenten worden niet geproduceerd en kinderen zijn hier vaak de dupe van. Soms laten DSWD social workers de kinderen op hun kantoor slapen maar veel vaker blijven de kinderen in de slechte omstandigheden wachten tot een ambtenaar zijn werk heeft gedaan. Menig maal nemen we het kind op omdat het te gek voor woorden is dat een kind in de ellende zit omdat papieren niet worden aangeleverd. We maken dan een verklaring met de aanleverende instantie dat zij verantwoordelijk blijven en de papieren binnen een bepaalde termijn moeten aanleveren. Het hangt dan van onze maatschappelijk werker af hoeveel druk ze kan uitoefenen op de aanleverende instantie om papieren te produceren. De case rapportage wordt uiteindelijk wel aangeleverd maar die andere zaken draaien we vaak zelf voor op. Het kost ons geld, veel tijd en reizen om die zaken te regelen.
Omdat wij onze maatschappelijk werkster onder forse druk zetten om te zorgen dat onze bedden bezet zijn is de aanlevering van kinderen een taak waar ze dagelijks mee bezig is. Veel andere instellingen doen dat niet en het komt voor dat instellingen sluiten omdat ze geen kinderen aangeleverd krijgen. Het is niet zo dat er geen kinderen in problemen zijn, was dat maar zo. Het systeem en de mensen die hun werk moeten doen functioneert niet en de kinderen zijn de dupe.

Het is zomervakantie en dan zijn alle 36 kinderen de hele dag thuis.
Omdat kinderen zich snel vervelen hebben we een activiteiten programma, elke dag zijn er minimaal 3 activiteiten.
We beginnen de dag altijd met een half uurtje joggen, daarna is er een activiteit in de ochtend, in de middag en in de avond.
Onlangs hebben de kinderen wandelende papieren robots gemaakt. Zo leuk !

Julie Ann is de artiest achter deze fantastische activiteit.
De kinderen hadden een geweldige ochtend.