Bahay Aurora.
Het huis van Aurora.
Het huis als een thuis.
Een thuis voor de kinderen, een extra familie.
Steunend, samen, bij elkaar, een lief gebaar.
Alle emoties: bang van de geesten, woede, frustratie, verdriet op z’n tijd, maar vooral vrolijkheid.
Omringd door mensen die zorgen en geven, die voor de kinderen leven.
Bahay Aurora, een huis en een thuis.
Dit is wat me meteen opviel: de kinderen helpen elkaar, zijn er voor elkaar, lachen veel en voelen zich duidelijk op hun gemak. Het was wennen in het begin, want ze vragen veel aandacht, zijn blij met je aanwezigheid en laten dit graag zien. Zoveel indrukken, gezichten, geuren en kleuren. Het was veel, een aanpassing, gewenning. Maar het hielp om echt naar de kinderen te kijken, te communiceren dankzij het lichaam ipv de taal want die was niet altijd verstaanbaar. En ook genoeg rust te nemen: het accepteren dat je soms stil zit en even niets te doen hebt of je lang moet wachten totdat ze op de afspraak verschijnen (wat niet makkelijk is als je een Westerse samenleving ‘snelsnelsnel’ gewend bent).De houseparents deden ook hun best om me rond te leiden, thuis te laten voelen. Al is het niet altijd makkelijk voor hun, en voor mij ook niet, om altijd in het Engels te praten. Gastvrijheid staat hier wel hoog in het vaandel! Ben je toevallig ergens op bezoek? Gegarandeerd krijg je iets te drinken en eten. Blijven slapen is ook nooit een probleem, liever dat dan ’s nachts alleen in de jeepney.
Al bij al toch nog veel gedaan.Het was niet gemakkelijk, meestal vermoeiend, maar vooral leuk en leerzaam. Bedankt dat ik deze mooie ervaring met Bahay Aurora mocht delen!
Ahja,er zijn ook heel leuke dingen te doen in de Filipijnen zoals Danarak Falls, Intramuros in Manila, Palawan.
En wat je vooral niet moet eten, maar toch eens moet proberen: balut…
Kristien