30 augustus 2018
“Ik werd vorige week midden in de nacht opgehaald door twee aardige mannen van het kindertehuis. Toen ik de volgende ochtend wakker werd waren de kinderen al naar school. En werd ik verwelkomt door de medewerkers met een ontbijt en daarna begon de zumba. Zumba doen de medewerkers elke dag en is verplicht voor alle medewerkers om fit te zijn en bewegen te stimuleren. Daarna werd er een overdracht gedaan van de dag, waarin de bijzondere gevallen besproken worden voor de medewerkers die de dienst overnemen.
In de middag wordt er hier op het terrein les gegeven aan kinderen met special needs, dus ik heb daarbij mee gekeken.
Ook zijn er twee nieuwe jongetjes die rondlopen op het terrein en niet naar school gaan. Ze vielen mij al gelijk op omdat ze heel heel dun zijn, overal wondjes hebben op hun lichaam en allemaal littekens op hun hoofd. Ze zijn hier geplaatst via de overheid. De jongetjes zouden door hun moeder zijn weggestuurd. Ze zijn gevonden door de politie en hadden vier dagen geen eten gehad. Ze werden gevonden bij mensen die opgepakt waren voor drugshandel en een van de mannen zou hun af en toe te eten hebben gegeven. Het is voor nu nog niet bekend hoelang ze hier blijven en ik ben zelf ook aan het ondervinden wat de procedures hier voor zijn. Volgens mij gaan ze eerst opzoek naar de ouders, maar ik weet nog niet precies hoe het zit.
Na 16.00 zijn alle kinderen hier en is het heel druk en vol met kinderen. Ze hebben allemaal hun eigen taken zoals de douche/wc of tafel schoonmaken. Ook doen de kinderen hun eigen was. De rest van de tijd zijn ze aan het spelen met elkaar, alleen of met mij.
Vanochtend om half 6 opgestaan om met de kinderen te ontbijten en ze naar school te brengen. Ze kunnen lopend naar school ongeveer 10 mminutjes. Dus ik was voor het eerst buiten de hekken van Bahay Aurora in de Filipijnen. Midden in de mooie natuur tussen de rijstvelden en bergen.
Verder moet ik alles nog een beetje ontdekken en kijken hoe het hier gaat. Ik heb al super veel gezien in twee dagen.
PS; ik heb nog niet zoveel mooie foto’s maar dat gaat nog komen!”
3 september 2018
Ik ben hier nu precies een week een ik heb al zo veel gezien en mee gemaakt. De kinderen; De 32 kinderen hier zijn verdeeld over 3 units, boys (9-15 jaar), girls (9-18 jaar), en kleintjes (5-9 jaar). Er zijn ook drie gebouwen waar de kinderen slapen en douchen. Overdag kunnen de daar niet komen en hebben ze alleen toegang tot de openbare plekken op het terrein. Van 07.30 zijn ze op school en komen rond 11.30 terug om te lunchen dan zijn ze om 16.00 weer terug. Elk kind heeft verschillende taken zoals strijken, tafel schoonmaken, vuilnis opruimen. Meestal als de uit school komen doen ze hun taken en daarna hebben ze tijd om te spelen. Er zijn ook verschillende special need kinderen (vooral zwakbegaafd) en zij gaan sochtends twee uurtjes naar school en voor de rest zijn ze veel hier en dus ook met mij. Ook de twee jongetjes waar ik in mijn vorige step over schreef zijn hele dagen in het tehuis dus ik zie hun ook veel. De medewerkers; In Bahay Aurora (het kindertehuis) zijn verschillende medewerkers aanwezig. Je hebt de “house parents”; er zijn altijd twee houseparents zij hebben een verzorgende rol, ze eten samen met de kinderen en brengen ze naar bed en zorgen ervoor dat alle taken worden gedaan. Daarnaast heb je de “social workers” zij zorgen voor al de papieren, hebben contact met de overheid die de kinderen hier plaatsen en zijn verantwoordelijk voor de kinderen. Ook houden ze in het weekend verschillende discussie over persoonlijke problemen of problemen die leven in Bahay Aurora. Daarnaast heb je nog heel veel familie die hier rond loopt en medewerkers die zorgen voor het eten, de was etc. Ondertussen ken ik iedereen dus dat is wel leuk er is altijd iemand om mee te praten. Ikzelf; Ik heb mijn eigenhuisje achter op het terrein waar de kinderen niet mogen komen. Ik eet sochtends, smiddags en s’avonds mee met de kids en het is ALTIJD rijst met iets van vlees, vis of groente. RIJST, RIJST, RIJST EN RIJST. Ik slaap in een eenvoudige slaapkamer met een bed, een fan en een stoel. De meeste tijd ben ik bij de kinderen en als de kinderen er niet zijn zit ik ook in de gezamelijke ruimte. Na een week ken ik bijna alle namen en probeer elk kind even individuele aandacht te geven. Ik merk dat ze dat heel leuk vinden. Zo is alleen al iemands naam zeggen en goedemorgen al genoeg voor een hele brede glimlach. Een aai over hun bol of een knuffel, ze vinden het zo leuk! Ze vinden het ook heel leuk om mijn haar in te vlechten. Ik breng de kinderen in de ochtend ook vaak naar school dat is ongeveer 15 min lopen. Afgelopen weekend waren er 6 stagiaires om ervaring op te doen met kinderen ze deden een cursus van 6 maanden en dit was er een onderdeel van. Ik heb een paar avonden bij hun gezeten en veel met ze gepraat, echte locals uit de Filipijnen. Ze willen graag naar het buitenland en met een buitenlander trouwen. Twee van hen waren 23 jaar en hadden al kinderen van 8 en 9 jaar oud daar schrok ik wel even van maar ze leken het dood normaal te vinden. Een van de andere meisjes was getrouwd met een man uit Australië van 58 jaar en nadat ze haar cursus heeft behaald gaat ze naar Australië om daar te wonen. Zondag avond heeft een van de medewerkers een presentatie gegeven aan de girls over waarom jong zwanger raken een probleem is en ik vulde af en toe aan. Gisteren ben ik meegenomen naar een grote stad hier in de buurt. Ik heb een typisch Filipijnse snack geproefd en ik heb wat fruit en andere dingen met vitaminen gekocht wat ik in mijn kamer bewaar om af en toe even te eten. Verder heb ik vandaag de eerste presentatie aan de medewerkers gegeven. Het was spannend maar super leuk om te doen het scheelt dat ze hier ook niet perfect Engels spreken dus dat maakt het makkelijker. Ik voel mij hier echt thuis en ik vind het heerlijk tussen de kids. De medewerkers zijn ook heel aardig en leuk! Vanavond komt een andere vrijwilligers die hier elk jaar komt. Hij kan mij waarschijnlijk wat mooie plekken laten zien in de buurt en komend weekend ga ik met 5 meiden (rond 16/18 jaar oud) naar de watervallen. Ik heb hen mee gevraagd omdat het mij gezellig leek! En ze vinden het helemaal geweldig. Wordt vervolgd
19 september 2018: Kids naar een nieuw huis & tyfoon niet ernstig hier
Vandaag gingen drie kinderen (Lenlen, Lianne, en Louie) dan eindelijk naar hun oma om daar te gaan wonen. Ze zouden al eerder gaan maar vanwege de tyfoon was het uitgesteld. De tyfoon heeft Bahay Aurora overigens niet getroffen. Na de heftige tyfoon een paar jaar geleden was iedereen voorbereid op zware windstoten en veel regen, maar het viel hier gelukkig allemaal erg mee. In het noorden van de Filipijnen is het wel heel heftig geweest. Dat hebben jullie vast ook op het nieuws gezien. Met mij gaat alles goed! Nadat we de kinderen afgezet hadden bij een gebouw van de overheid, waar hun oma ze zou ophalen, gingen we door naar de vader van April en Denver. Er moest iets geregeld worden met een geboorte certificaat en het duurde allemaal heel lang, zoals hier veel heel lang duurt. Zie op de foto’s de huisjes (krotten/hutjes) waar deze kinderen anders zouden wonen. Denver en April waren zenuwachtig en heel enthousiast om hun vader te zien. De vader was echter afstandelijk en niet enthousiast naar de kinderen toe. Wat ik jammer vond om te zien. Ze hadden zo graag een knuffel gewild of iig een trotse vader. Hun moeder is een aantal jaar geleden overleden en de vader heeft een nieuwe vriendin, zij was wel aardig voor ze. Later sprak ik met een sociaal werker en zij vertelde mij dat ouders hun kinderen vaak willen vergeten als ze eenmaal zijn opgevangen door een instituut, zodat ouders een nieuw leven kunnen beginnen zonder zorgen en kinderen. Daarentegen worden sommige kinderen in Bahay Aurora ook bezocht door hun ouders in de weekenden. Bij deze ouders zie ik dat de heel trots zijn op hun kinderen, ze veel liefde geven en heel blij zijn dat hun kinderen hier een toekomst kunnen opbouwen. Zo zijn er ook kinderen die hun ouders nooit zien of waarvan de ouders overleden of “zoek” zijn. Heel lastig natuurlijk want deze kinderen voelen zich waarschijnlijk erg alleen en missen hun familie. De sociaal werker vertelde mij ook dat ze over “het alleen zijn en famie missen” praten. Dit doen ze in kleine groepjes, meestal in het weekend. Alsnog denk ik dat de kids heel blij zijn dat ze hier in Bahay Aurora wonen. Als je de huisjes/hutjes ziet en de kinderen die op straat leven besef je dat het hier niet vanzelfsprekend is om de basisbehoeften te krjjgen, zoals drie maaltijden per dag, onderwijs, tijd om te spelen en je geen zorgen te hoeven maken om een slaapplek. (Daarom ook nog wat fotootjes van de vrolijke kids, zie foto’s)
26 september 2018: De laatste dagen
Ik had als afscheidscadeau een taart gemaakt met een paar kids en ik had voor iedereen een persoonlijk kaartje gemaakt en geschreven in het Engels. Ze vonden het heel leuk en ik ben helemaal plat geknuffeld. Ik weet dat ik nog terug ga komen in februari waardoor ik gelukkig makkelijker afscheid kon nemen! Soms was het echt even veel alle kids bij elkaar, maar ik ga ze echt allemaal stuk voor stuk missen. Op naar het nieuwe avontuurtje!