Onlangs kwam de moeder van 2 kinderen op bezoek. Ze heeft borstkanker in een vergevorderd stadium. Twee jaar geleden was het vastgesteld.Toen was het stage 2, in welk stadium de ziekte nu verkeert kon ze niet zeggen want ze heeft geen geld om naar de dokter te gaan. Ze liet haar borst zien aan de maatschappelijk werkster, het ziet er verschrikkelijk slecht uit. De details zal ik u besparen. De vrouw kan niet lezen en schrijven. Toen ze bij de overheid aanklopte voor steun voor een operatie moest ze een vracht ‘requirements’ aanleveren. Dat lukte dus niet omdat ze analfabeet is. Nu 2 jaar verder is er nog steeds niks gebeurd. Ze slikt onregelmatig medicatie, ze slikt alleen als haar tante haar kan helpen de medicatie te kopen. Haar man heeft haar verlaten, voordat hij ging verkocht hij het huis waarin ze met haar 5 kinderen woonde. Twee kinderen heeft hij weggegeven aan familie, ze weet niet waar die zijn. De andere 2 kinderen woonden ook bij familie van haar ex-man hier vlakbij en werden volop uitgebuit en mishandeld. Zo ernstig dat het jongetje blind is geworden aan 1 oog. Als je hem vraagt om iets te doen werkt hij als een bezetene. Keihard werken en hij doet het heel goed ook. Je zou denken wat fijn dat hij zo goed kan werken maar als je weet dat zijn werkattitude te maken heeft met de mishandelingen in zijn prille jeugd dan kijk je er anders tegenaan.
Er is een overheidsinstantie die haar schoolgeld zou geven voor haar kinderen. Daar was ze achteraan gegaan maar toen ze voor een follow-up na een paar maanden terug kwam bij die instantie vertelde men haar dat ze het geld al gehad. Ze had er zelfs voor getekend…., een slimme medewerker had haar laten tekenen voor ontvangst en het bedrag in eigen zak gestoken. Ze woont momenteel in Morong in een huisje zonder dak. In de droge tijd gaat dat nog maar straks met het regenseizoen wordt het weer zwaar. Ze is zo blij dat haar 2 kinderen bij ons kunnen wonen. Er is nog een derde kind, deze verblijft nog bij de mishandelende familie. Daar gaan we dus achterheen. Ook gaan we werk maken van de kinderen die zoek zijn. Deze jonge vrouw (38) verdient het dat ze, voor ze sterft, zeker weet dat haar kinderen een goed onderkomen hebben en ze is van mening dat het bij ons helemaal prima is. Denk nou niet dat deze vrouw depressief is, ze is optimistisch, vriendelijk en heel lief voor haar kinderen. We hebben haar gezegd dat ze elke dag welkom is om haar kinderen te bezoeken. Af en toe krijg je hier een brok in je keel. Zo, nu weten we weer waar we het voor doen en u weet weer waar we uw donaties voor gebruiken.
