Maand: juli 2017

Afgelopen vrijdag 21 juli heeft op Bahay Aurora het noodlot toegeslagen.
April, een ventje van 11 jaar kon plotseling niet meer lopen en viel steeds, ook een paar keer hard met zijn hoofd op de vloer.
Het duurde niet lang voordat we erachter kwamen dat April verlamd was geraakt.
April is direct naar het het provinciale ziekenhuis in Morong vervoerd. Daar bleek geen dokter aanwezig te zijn…
Vervolgens werd hij overgebracht naar een ander ziekenhuis in Morong. Daar kon de dokter niet vaststellen wat er aan de hand was.
Vervolgens is een ambulance geregeld en is April overgebracht naar een ziekenhuis in Manila.

Daar wilde men hem niet hebben, men had scan apperatuur maar dat was kapot. We zijn direct door gegaan naar het volgende ziekenhuis, hier was ook de apperatuur stuk…Daarna weer verder gereisd naar het volgende ziekenhuis, dwars door Manila en het verkeer zit daar permanent muurvast. Zo vast dat een ambulance met sirenes er ook niet doorkomt. Uiteindelijk is April dan na vele uren opgenomen maar ook dit ziekenhuis had kapotte scan apperatuur, gelukkig is er vlakbij een prive kliniek waar de apperatuur wel  werkte. Na opname begon een ellenlange procedure van papieren invullen voor Maylen en Ghie . Zij hebben 24 uur niet geslapen omdat ze van alles moesten regelen. Ondertussen kwam April op de wachtlijst voor de scan. Zondag 23 juli is die scan gedaan. Het blijkt dat het om een gesprongen bloedvat gaat. Nu moet er nog een ct andiogram worden gemaakt om precies vast te stellen welk bloedvat is gesprongen en op basis daarvan kan men bepalen of hij geopereerd moet worden. Deze specialistische apperatuur is wederom niet in het ziekenhuis en ook niet in de prive kliniek aanwezig. We zijn nu aan het uitzoeken waar deze scan kan plaats vinden.

Omdat Bahay Aurora een zeer beperkt personeelsbudget heeft is het volop ‘hocus pocus’ geweest om personeel voor de rest van de kinderen te regelen. Het ziekenhuis eist permanente aanwezigheid van familie of kennissen omdat men niet genoeg personeel heeft om zorg te verlenen. Je verzuipt in de bureaucratie en je moet overal vooraf voor betalen waardoor je je afvraagd in hoeverre de patient belangrijk is. Het is erg ingewikkeld allemaal maar er is licht aan het eind van de tunnel. Het spreekt voor zich dat Bahay Aurora er alles aan doet om April de beste zorg te verlenen. Dit kost echter wel geld. Misschien een goede reden om te overwegen om donateur te worden van Bahay Aurora. www.bahayaurora.nl het wijst zich vanzelf. Meer dan 90 procent van onze inkomsten gaan rechtstreeks naar onze kinderen.

Hi, ik ben Julie Ann.

Sinds 3 jaar ben ik werkzaam als groepsleider bij Bahay Aurora. Bij Bahay Aurora werken voelt als werken met een grote familie van medewerkers en kinderen. Ik vind het heerlijk om onderdeel te zijn van een organisatie die kinderen in nood helpt. Elke dag die ik bij Bahay Aurora werk is anders en brengt altijd uitdagingen met zich mee en elke dag leer ik meer.

Het geeft me een goed gevoel om kinderen in nood te helpen. Bij Bahay Aurora wordt het op prijs gesteld dat we vrijuit spreken en onze mening geven, het is prettig om niet bang te hoeven zijn om je mening te geven. Bij Bahay Aurora ondersteunen management en collega’s elkaar op een fijne manier. Bij andere werkgevers op de Filipijnen wordt het geven van een afwijkende mening zeer zeker niet op prijs gesteld, je moet je aanpassen aan de mening van het management. Bij Bahay Aurora heb ik geleerd om meer mezelf te zijn. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid, ik ben er achter gekomen hoe ik mijn kwaliteiten kan ontwikkelen en ik heb en ik heb geleerd die kwaliteiten in te zetten bij mijn werk.

Daarnaast heb ik mijn verborgen talenten ontdekt. Het is zo leuk om te voelen dat je steeds ontwikkeld en dat dit gewaardeerd wordt. Ik ben zolang bij Bahay Aurora blijven werken omdat iedereen met zijn gevoel, met zijn hart werkt. We werken samen op basis van mededogen met elkaar en met en voor de kinderen. Bahay Aurora is een ‘home of love’.

In een kind in nood. Johnny is 15 jaar en zit in klas zeven van de highschool. Op school is Johnny een student die redelijke resultaten boekt. Hij was weggelopen van huis in verband met ernstige mishandeling door zijn moeder volgens hem. Het was zo ernstig dat Johnny zijn achternaam zogenaamd niet kan herrineren, ook weet hij niet uit welke wijk in Manila hij komt. Dit hebben we wel vaker meegemaakt, kinderen die nooit weer naar huis willen. Het kan zijn dat het te maken heeft met mishandeling maar het kan ook goed zijn dat hij door de intense armoede vertrokken is van huis. Als je maar 1 keer per dag te eten krijgt, niet naar school gaat en voortdurend in de ellende leeft dan zijn er kinderen die gewoon de benen nemen. Wij begrijpen dat en nemen het Johnny niet kwalijk, het is echter wel erg lastig om in te schatten wat er dan precies aan de hand is/ was. Om er toch achter te komen of Johnny familie heeft publiceren we hem op tv en in de krant. Tot nu toe is daar niet op gereageerd door familie. We blijven dit echter regelmatig herhalen in de hoop dat we contact kunnen leggen met familie zodat we kunnen achterhalen wat er precies aan de hand is en of het wel nodig is dat Johnny op Bahay Aurora woont. Voorlopig gaat Johnny lekker naar school en dat bevalt hem in in ieder geval prima. Dit is waarschijnlijk zijn knokpartij die hij al op heel jonge leeftijd is begonnen voor een beter leven. Go Johnny go! Dit is zomaar een verhaaltje van een kind in Bahay Aurora. Vindt U ook dat we goed werk doen? Ga dan naar onze website en wordt donateur voor 6 maanden en ervaar wat het is om onderdeel te zijn van de ahay Aurora family. www.bahayaurora.nl klik op ‘help mee’

Rona is al zeven jaar werkzaam bij Bahay Aurora als groepsleider. Rona is iemand die heel weinig woorden nodig heeft om de kinderen als groep onder controle te houden, in die zin is ze zeker een zeer waardewolle medewerkster en heeft best wel een unieke werkwijze. De kinderen zijn dol op haar en ze zullen Rona zeker missen nu ze voor drie maanden naar Nederland is. Maandagmorgen 10 juli om acht uur is ze geland op Schiphol. Op weg naar Lochem moest ze wel glimlachen om de viaducten voor de dieren die we onderweg tegenkwamen…, zoiets is ondenkbaar op de Filipijnen, helemaal toen ik haar vertelde dat zo’n viaduct een paar miljoen euro kost. Rona verteld dat toen ze begon bij Bahay Aurora haar eerste dagen erg moeilijk vond. Een groep met 15 kinderen die allemaal gedragsproblemen hebben viel haar best rauw op haar dak. Ze had dan ook een tijdje nodig om de groep de baas te zijn en te zorgen dat de kinderen naar haar luisteren. Beetje bij beetje kwam Rona achter haar talenten, dingen die je niet leert op school zoals overwicht hebben en gezag uitdragen zonder te dreigen of te schreeuwen en niet te vergeten het gebruik maken van humor. Ze ontdekte ook dat je dit werk niet kan doen als je niet oprecht van kinderen houdt. Rona denkt dat het geheim van zo lang werken bij Bahay Aurora, liefde voor de kinderen en het werk is.  Rona werkt met de kleine kinderen van unit twee. Waar ze van geniet is dat de kinderen haar nooit vergeten met haar verjaardag of met de kerst, ze krijgt altijd getekende kaartjes van de kinderen. De komende drie maanden is Rona in Nederland en we zullen haar kennis laten maken met zoveel mogelijk Nederlandse gebruiken, de efficiency, onze werkwijzes, onze instellingen. Rona kent heel veel Nederlandse vrijwilligers die Bahay Aurora hebben bezocht de afgelopen jaren. Die mensen staan dan ook in de rij om haar te ontvangen en dingen te laten zien. We wensen haar een hele fijne tijd in Nederland, even een paar maanden er tussenuit na zeven jaar gewerkt te hebben kan natuurlijk ook geen kwaad. Het werken bij Bahay Aurora is erg leuk maar ook erg zwaar.