Maand: september 2018

De kinderen werden al om 04.00 wakker omdat ze zo veel zin hadden in de tour. Toen ik aanschoof voor het ontbijt (om 06.00) waren de kinderen al klaar om te gaan. Om 09.00 zouden we pas vertrekken dus de kinderen moesten nog even geduld hebben.

Vooraf waren alle voorbereidingen getroffen voor de kinderen die wagenziek zouden worden en volgens de medewerkers zouden bijna alle kinderen wagenziek zijn. Het leek mij wat overdreven maar vooraf gaf ik alle kinderen een pilletje tegen wagenziekte, en in de twee busjes lagen allemaal plastic zakjes en tissues voor als de kinderen moesten overgeven. Nou het was geen overbodige luxe want ondanks de pilletjes vooraf was denk ik de helft van de kinderen aan het spugen.

Eenmaal aangekomen in Manila stonden de sponsoren op ons te wachten in een park met een lunch voor alle kids. De kinderen kregen nog een zakje snoep met wat speelgoed erin. Als kers op de taart kwam er een ijscoman voorbij en mochten alle kids ook nog een ijsje. Wat ik confronterend vond waren de straatkinderen die op ons af kwamen in het park en smeekten om eten en drinken. Ik dacht het hadden net zo goed de kids uit Bahay Aurora kunnen zijn. Het was echt naar om te zien want ze zagen er heel slecht uit. Gelukkig hadden er nog wat eten over dat we aan hun konden geven. Nadat iedereen zijn lunch op had en naar het toilet was geweest konden we eindelijk naar OCEAN PARK.

Als eerste gingen we naar een spa. De kinderen moesten met hun voeten in een bad gaan zitten en vervolgens kwamen er allemaal visjes aan hun voeten knabbelen. Hilarisch om te zien, want sommige kinderen schrokken heel erg en bij sommige kietelde het. Je kon ook precies zien wie er vieze voeten had, want daar waren de meeste visjes haha. Toen iedereen schone voeten had gingen we verder naar een soort kinderboerderij. Er waren hamsters, konijnen, cavia’s, eenden en parkieten die je eten kon geven (zie foto). De derde activiteit was een zeeleeuwenshow. De kinderen vonden het helemaal geweldig, ze applaudiseerde en konden niet stoppen met lachen. Te lief om te zien. Vervolgens gingen we naar het aquarium waarin je allerlei vissen kon zien en door een tunnel kon lopen van water. De kinderen hadden vooraf de opdracht gekregen om zo veel mogelijk vissoorten op te schrijven. Ze waren dus een ook druk bezig om vissoorten te zoeken. Verder zijn we nog langs een reptielen afdeling geweest, een speelgoed afdeling, een kerstmis afdeling (waar sneeuw uit het plafond kwam vallen, zie foto) en een kwallen afdeling.

Rond 17.30 zijn we weer terug gegaan met de busjes. Helaas waren weer veel kinderen ziek geworden op de terugweg. Zelfs al bij het zien van de busjes moesten kinderen overgeven. Iedereen kwam dan ook helemaal uitgeput weer terug in Bahay Aurora. Ik denk, nee ik weet wel zeker dat de kids een geweldig dag hebben gehad ondanks de heen en terugreis.

& daar word ik natuurlijk weer helemaal gelukkig van!

Deze week hebben we voor het eerst de ‘Aurora day’ in Bahay Aurora. Die vindt zondag a.s plaats met allerlei verschillende activiteiten. Dat is ter ere van haar verjaardag op 17 September en om de gedachte aan ‘ Inang ‘, Aurora Santiago in leven te houden. Samen met haar hebben we 30 jaar geleden het idee uitgewerkt om Bahay Aurora te beginnen.

Inang was een briljante vrouw, ze heeft alleen een paar klassen lagere school. Door geldgebrek moest ze al op jonge leeftijd werken. Toen ik voor het eerst naar de Filipijnen kwam sprak ze geen Engels. We bleven in het begin steeds maar drie weken per jaar, na een paar jaar sprak ze goed Engels, dat had ze zichzelf even geleerd…ze wilde in staat zijn om met mij en haar kleinkinderen te communiceren.

Veertig jaar geleden was er nog nauwelijks elektriciteit op de Filipijnen, mensen zaten vaak bij kaarslicht of olielampen in de avond.  De armoede was intens in de nadagen van Marcos. Dat gold ook voor de familie Santiago, men had nog wel land maar men was door het overheidsbeleid en de corruptie ook berooid geraakt.

Inang wilde dat haar dochter Arlene een project voor opvang van straatkinderen ging starten waar ook haar familie zou kunnen werken, op die manier zou het mes aan twee kanten snijden. In de gesprekken die volgden hebben we afgesproken dat we een kindertehuis gingen bouwen en dat we steeds eerst binnen de familie gaan kijken of er geschikte kandidaten zijn voor de vacature. Die afspraak en dat beleid hebben we altijd gevolgd en door de jaren heen was het altijd ongeveer 20 procent familie en 80 procent medewerkers van buiten de familie. Naarmate Bahay Aurora groeide en toen er  steeds meer mensen in dienst kwamen werden we ook een aantrekkelijker werkgever. Kinderen uit de familie gingen speciaal een opleiding volgen om bij ons te kunnen werken. Met familie werken is enerzijds prettig omdat we ons niet zo druk hoeven maken over het tijdsverschil van 6 uur met Nederland. Arlene heeft dan ook best vaak contact over het werk buiten kantoortijden. Ook door de familie is er een hechte band tussen medewerkers, ze zijn immers echt familie van elkaar. Buitenstaanders worden daar meestal moeiteloos in opgenomen en ook voor de kinderen die we opvangen is dat fijn. Tijdens werktijden gaan we echter wel professioneel met elkaar om.

Familie blijft langer in dienst dan mensen die we van buiten aantrekken. Ook dat is heel belangrijk voor onze kinderen. Het wordt ingewikkeld als je familie moet ontslaan, ook dan staan ze achter elkaar en van familie blijf je af. Helaas voor de betrokkene wint dan de Nederlandse werkwijze. Dat is een keer of 5 gebeurd in de afgelopen 26 jaar. Achteraf vond iedereen het altijd wel terecht maar familie pijn doen is ‘not done ‘. Twee culturen die hier elkaar tegenkomen, derhalve kosten dat soort beslissingen best veel tijd voor Nederlandse begrippen. Uiteindelijk hebben we een compound/ instelling opgebouwd waar een aantal normen en waarden zijn waar zowel Nederlanders als Filipijnse mensen en niet te vergeten de kinderen zich lekker  kunnen voelen. Een paar van haar gevleugelde uitspraken :

‘ be a person with love in your heart. Give your heart to those who are in need ‘

‘ Help those in need without expectations and conditions, no matter what they look like ‘

‘ Live your live with a forgiving heart ‘

Deze uitspraken zijn door Arlene samengevat in onze lijfspreuk :   ‘ Let all things be done in love ‘

Ook het Bahay Aurora levenslied ‘ welcome to the family ‘ sluit hier naadloos op aan. O is het stokje van een zeer bewonderenswaardige vrouw met een visie overgenomen door haar dochter Arlene.

Ik ben ervan overtuigd dat Inang ongelooflijk trots op haar familie zou zijn over wat we samen de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Inang is onze eerste ‘icon’, haar portret gaan we ophangen zodat de kinderen herinnerd kunnen worden aan de normen en waarden die ten grondslag liggen aan Bahay Aurora.