Already many years Bahay Aurora is receiving every month several boxes of meat (pork, chicken) from Willy and Teng Baldonado.
Their company is called ‘Mother&Daughter’ and they are one of the biggest importers of meat in the Philippines.
This meat is such a big help to us. We really appreciate their monthly donations.
Thank you so much Willy and Teng, God will always bless you and your family for taking care of the needy.
‘Let all things be done in Love’.
Ghie onze maatschappelijk werker (3e foto) heeft nog steeds regelmatig contact met Marilou (eerste foto), Marvin (2e foto), Eric (3e foto), Grace (4e foto). Deze keer hadden ze een groepsgesprek met 20 ex-bewoners. Ze beschouwen elkaar echt als familie en er worden dingen besproken zoals het krijgen van bepaalde documenten, Corona nieuws of in het geval van Marvin die ook een kind heeft, hij wil graag naar het buitenland. Marvin werkt voor een bouwbedrijf in Manila (als chauffeur en manusje van alles). Marilou (zij is huismoeder en past op haar twee kinderen, haar man werkt in een winkel) vindt naar het buitenland gaan maar niks en zegt dat hij bij zijn gezin moet blijven. Zij heeft ook een gezin en er wordt gesproken over Covid 19, de delta variant en alle gevaren waar de Filipijnen momenteel mee te maken heeft. Hoe te overleven zonder werk. Allemaal heel ingewikkeld en Ghie is na al die jaren een soort baken in de branding geworden, hier kunnen ze hun vragen en zorgen kwijt. Ghie is als een grootmoeder voor hun kinderen. Zo leuk! Erik werkt in de Mall in een winkel en Rodel als technisch controleur van elektrische apparaten in dezelfde winkel. En woont nog steeds in Morong samen met zijn broer. Dit geeft echt voldoening en nu, na al die jaren kun je ook het belang zien dat medewerkers lang bij Bahay Aurora blijven werken, de band met de kinderen is voor altijd, tenminste met een aantal. Er zijn natuurlijk ook kinderen die geen behoefte hebben aan contact. Nu komt de waardering en het gevoel dat we familie van elkaar zijn. Marvin zou ik graag een baan geven, het is nog even afwachten of hij echt naar het buitenland gaat want anders heeft het geen zin maar die baan kan hij zo krijgen. Grace, de onderste foto, ze werkt in Taytay als huishoudster. Haar kind is bij haar man in Binnangonan. Ook zij is altijd van de partij als de groep contact heeft met elkaar, meestal elke zondag.
Je merkt aan deze kids echt dat ze iets hebben meegekregen van Bahay Aurora waar ze de rest van hun leven voordeel van hebben. Messenger is wat ons betreft een geweldig medium om de kinderen te blijven volgen, ze hebben vaak geen geld om te reizen. Een paar weken geleden hadden we ook contact Joy Ann, ze was ziek en we hebben haar geld gestuurd. Het zijn vaak vluchtige contacten maar het is wel erg leuk dat we als we willen gemakkelijk contact kunnen leggen. Momenteel volgt Maritess een opleiding als groepsleider en ze gaat in ieder geval stage lopen bij ons en wellicht kunnen we haar ook een baan geven in de toekomst. Het is heel leuk om af en toe te horen hoe het met onze ex-bewoners gaat. We hebben besloten dat zodra Corona het toelaat we een reünie van ex-bewoners gaan organiseren. Daar zien we echt naar uit.
In Augustus 2020 brak er brand uit in een krottenwijkje niet ver van Bahay Aurora ergens in de bergen waar de armste mensen wonen. Door de brand waren er gelijk 12 families dakloos, zo vlak voor de natte moesson was dat echt een drama temeer omdat er 21 kinderen bij betrokken waren. Gelukkig waren er geen slachtoffers behalve een man met derde graad brandwonden. We hebben hem met medicatie kunnen helpen en hij is helemaal genezen. Op zich een wonder omdat dit soort grote brandwonden vaak infecties tot gevolg hebben. Het was buitengewoon ingewikkeld om deze mensen te helpen. De Filipijnen zit net als de rest van de wereld midden in de corona pandemie met dit verschil dat er op de Filipijnen nog nauwelijks mensen gevaccineerd zijn. De overheid probeert door allerlei blokkades op reizen de besmettingen zoveel mogelijk te beperken maar dat lukt maar mondjesmaat. Door die blokkades was het heel lastig deze woonwijk te voorzien van materiaal om de wijk te herbouwen maar ook al zitten Arlene en ik momenteel op 10.000 km afstand, het is ons toch gelukt. Tijdens de bouw hebben we verschillende keren een voedselmissie gedaan voor deze mensen. Net voor de natte moesson 2021 heeft iedereen weer een dak boven zijn hoofd. De wijkbewoners zijn ons maar natuurlijk met name Bram en Mandy, de donateurs van dit project zeer dankbaar voor de hulp die zij hebben geboden.
Foto van na de brand en nu:
Op de Filipijnen vindt op dit moment weer een natuurramp plaats.
De TAAL vulkaan is bezig uit te barsten. Dat is altijd een proces van een aantal weken en je kunt nooit precies zeggen wanneer het gaat gebeuren en of het sowieso wel gaat gebeuren.
Het is een vulkaan die midden in een meer ligt. Meerdere keren zijn we met paarden naar de top van de vulkaan gegaan om in de krater te kijken.
Als je nu hoort dat de vulkaan weer op uitbarsten staat, dit is al de tweede keer dit jaar en zoveel mensen moeten evacueren dan raakt me dat wel. Het gaat om duizenden mensen afhankelijk van de grote van de uitbarsting.
Bahay Aurora ligt op ongeveer 80 km van de vulkaan en we hebben een brief gehad van de overheid dat iedereen zoveel mogelijk binnen moet blijven in verband met de grote hoeveelheid zwavel in de lucht.
Dat is geen gemakkelijke opgave wanneer je geen airconditioning hebt en de temperaturen buiten oplopen tot 40 graden Celsius, onder de golfplaten dakjes kan de temperatuur nog veel meer oplopen.
Maar ja, dit jaar hebben we al eerder een uitbarsting van de TAAL vulkaan gehad, we hebben verschillende tyfoons gehad en aardbevingen. Daarnaast hebben we onze ‘war on drugs’ die inmiddels heel veel slachtoffers heeft geëist, (de aantallen worden angstvallig geheim gehouden).
Met andere woorden de Filipijnse bevolking kan wel tegen een stootje.
Ook onze kinderen, ze zitten inmiddels al een jaar thuis en ook volgend schooljaar moeten ze waarschijnlijk thuis blijven. Leuk is anders maar we hebben eigenlijk minder conflicten dan voor corona.
Elk land heeft zo zijn eigen mentaliteit en die wordt gevormd door de omstandigheden. De mentaliteit van de Filipino’s is heel anders dan de Nederlanders , hier in Nederland gaat men voor het dragen van een mondkapje de straat op, men daagt de overheid voor het gerecht. Daar ondergaat men veel groter ongemak vrij gelaten. Iedereen is in survival mode en dat is al jaren zo en het zal nog wel heel lang zo blijven verwacht ik.
Op de Filipijnen wordt nauwelijks groente gegeten omdat de prijzen helemaal de pan uit reizen door de corona crisis.
De groente wordt voornamelijk gebouwd in het noorden van de Filipijnen. Het vervoer is in open Jeepneys, bij aankomst in Manila is reeds 20% verpieterd.
Dan wordt de groente verhandeld op een grote markt, hier komen inkopers vanuit de wijde omgeving en transporteren het naar lokale markten en ook naar Supermarkten.
Door Corona zijn er heel veel reisrestricties. Tegen de tijd dat de consument de groente koopt is al 50% verloren gegaan en is de prijs peperduur geworden.
We hebben prijzen van €11,- van een kilo witte kool, ook bloemkool wordt aangeboden voor boven de €10,-. Er is vrijwel niemand die zich dat kan permitteren. Het gevolg is dat de meeste mensen geen groente eten.
AFAS foundation heeft twee jaar geleden ons geholpen een groente-boerderij op te zetten. Van andere donateurs hebben we fondsen gehad om een aquaponics project te bouwen. Dat project loopt uitstekend en we eten al weer enige weken regelmatig waterspinazie. Inmiddels is de vis die we in dit aquaponics project kweken gereed voor consumptie en vandaag stond er voor het eerst vis uit eigen kweek op het menu.
Op bijgevoegde foto’s zijn alle producten van eigen kweek, ofwel van onze groenteboerderij dan wel van ons aquaponics project. Daar zijn we reuze trots op en we zijn AFAS Foundation en de andere donateurs dankbaar dat ze ons hebben ondersteund om dit project vlak voor en tijdens de coronacrisis van de grond te tillen. Het scheelt enorm in onze exploitatiekosten en onze kinderen krijgen altijd verse groente en nu ook verse vis die in super-schoon water gekweekt wordt zonder toevoegingen van antibiotica en dergelijke.
Na bijna 4 jaar keihard studeren naast haar werk en middenin een corona crisis heeft Ghie gisteren haar licentie als Maatschappelijk werker in ontvangst genomen, de kroon op haar werk.
Ghie werkt al vele jaren voor ons als ‘ Houseparent’ en had behoefte aan verandering, een nieuwe uitdaging.
De lat om Maatschappelijk werker te worden op de Filipijnen ligt erg hoog. Het is zeker geen gemakkelijke studie en al helemaal niet als je thuis ook nog een gezin met kinderen hebt die je moet beschermen tegen corona wat in de wijk waar zij woont volop slachtoffers heeft geëist.
Ze kent Bahay Aurora heel erg goed en we hopen dat ze tot haar pensioen bij ons blijft werken als Maatschappelijk werker.
We zijn trots op Ghie en wensen haar veel succes in haar nieuwe functie.
Twee medewerkers van Bahay Aurora hebben onlangs hun eerste vaccinatie tegen Corona gehad.
Het was zoals gebruikelijk erg ingewikkeld. Angel en Benji werken dan wel in Baras maar daar wonen ze niet.
Ook had het buurtschap slechts 15 injecties. Het is dus knap lastig om de vaccinaties te krijgen.
Familie en vrienden gaan altijd voor op de Filipijnen (Amigo-amiga systeem).
Arlene heeft hier vele uren voor aan de telefoon gehangen en de strijd voor de volgende vaccinaties is in volle gang.
Dat gaat dus nog heel wat gelobby en telefoontjes kosten maar dat is ze wel gewend, niks is eenvoudig op de
Vorig jaar was de opbrengst van onze farm (gefinancierd door AFAS) tijdens de natte tijd goed maar tijdens de droge tijd gering. Dat kwam doordat het verstikkend heet is in de droge tijd (klimaatverandering, temperaturen van 50 graden zijn nu normaal) en daardoor was de grond dor en droog. Natuurlijk gaven we met een gietertje wel water maar dat is natuurlijk geen doen op een halve hectare, twee keer per dag. Derhalve hadden we een vrij lage opbrengst in de droge periode.
Lamento een studentenorganisatie heeft ons gesteund om sproeimateriaal en waterleidingen aan te leggen vanaf de pomp zodat het hele stuk land gemakkelijk besproeid kan worden, dat doen we twee keer per dag. Het resultaat is verbluffend, we hebben nu in de droge tijd net als in de natte tijd vrijwel elke dag volop groente. Dat komt ook omdat we in tijdvakken planten zodat niet alles tegelijk gereed is om te oogsten.
Naast de farm hebben we nu een functionerende aquaponics bij Bahay Aurora. We houden hier meervallen (vis) in combinatie met waterspinazie. Ook dat loopt erg goed, de waterspinazie oogsten we regelmatig en de vis is binnenkort groot genoeg om van te eten.
Dan hebben we nog onze dames van het begeleid kamerbewoning project die ieder een eigen groente tuintje hebben zodat ze kunnen leren om groente te kweken, ook dat loopt prima. Ela, een begeleider heeft groene vingers en zij begeleid de dames.
Dat we zelf groente kweken is helaas bittere noodzaak. Kool in de supermarkt kost het astronomische bedrag van € 11,23 per kg. Andere groentes kosten ook veel meer dan hier in Nederland, het gevolg is dat niemand meer groente eet. Het gevolg daarvan zijn allerlei ziektes die niet behandeld worden omdat de ziekenhuis dicht zitten i.v.m. corona patiënten.
We zijn gelukkig tijdig begonnen met onze plant activiteiten en hierdoor kunnen we onze exploitatie kosten drukken. Ik ben ervan overtuigd dat andere NGO’s in Manila vrijwel zeker veel hogere exploitatiekosten ervaren. Dat is triest omdat de kinderen het juist nu dubbel hard nodig hebben.
De kinderen werden al om 04.00 wakker omdat ze zo veel zin hadden in de tour. Toen ik aanschoof voor het ontbijt (om 06.00) waren de kinderen al klaar om te gaan. Om 09.00 zouden we pas vertrekken dus de kinderen moesten nog even geduld hebben.
Vooraf waren alle voorbereidingen getroffen voor de kinderen die wagenziek zouden worden en volgens de medewerkers zouden bijna alle kinderen wagenziek zijn. Het leek mij wat overdreven maar vooraf gaf ik alle kinderen een pilletje tegen wagenziekte, en in de twee busjes lagen allemaal plastic zakjes en tissues voor als de kinderen moesten overgeven. Nou het was geen overbodige luxe want ondanks de pilletjes vooraf was denk ik de helft van de kinderen aan het spugen.
Eenmaal aangekomen in Manila stonden de sponsoren op ons te wachten in een park met een lunch voor alle kids. De kinderen kregen nog een zakje snoep met wat speelgoed erin. Als kers op de taart kwam er een ijscoman voorbij en mochten alle kids ook nog een ijsje. Wat ik confronterend vond waren de straatkinderen die op ons af kwamen in het park en smeekten om eten en drinken. Ik dacht het hadden net zo goed de kids uit Bahay Aurora kunnen zijn. Het was echt naar om te zien want ze zagen er heel slecht uit. Gelukkig hadden er nog wat eten over dat we aan hun konden geven. Nadat iedereen zijn lunch op had en naar het toilet was geweest konden we eindelijk naar OCEAN PARK.
Als eerste gingen we naar een spa. De kinderen moesten met hun voeten in een bad gaan zitten en vervolgens kwamen er allemaal visjes aan hun voeten knabbelen. Hilarisch om te zien, want sommige kinderen schrokken heel erg en bij sommige kietelde het. Je kon ook precies zien wie er vieze voeten had, want daar waren de meeste visjes haha. Toen iedereen schone voeten had gingen we verder naar een soort kinderboerderij. Er waren hamsters, konijnen, cavia’s, eenden en parkieten die je eten kon geven (zie foto). De derde activiteit was een zeeleeuwenshow. De kinderen vonden het helemaal geweldig, ze applaudiseerde en konden niet stoppen met lachen. Te lief om te zien. Vervolgens gingen we naar het aquarium waarin je allerlei vissen kon zien en door een tunnel kon lopen van water. De kinderen hadden vooraf de opdracht gekregen om zo veel mogelijk vissoorten op te schrijven. Ze waren dus een ook druk bezig om vissoorten te zoeken. Verder zijn we nog langs een reptielen afdeling geweest, een speelgoed afdeling, een kerstmis afdeling (waar sneeuw uit het plafond kwam vallen, zie foto) en een kwallen afdeling.
Rond 17.30 zijn we weer terug gegaan met de busjes. Helaas waren weer veel kinderen ziek geworden op de terugweg. Zelfs al bij het zien van de busjes moesten kinderen overgeven. Iedereen kwam dan ook helemaal uitgeput weer terug in Bahay Aurora. Ik denk, nee ik weet wel zeker dat de kids een geweldig dag hebben gehad ondanks de heen en terugreis.
& daar word ik natuurlijk weer helemaal gelukkig van!
Deze week hebben we voor het eerst de ‘Aurora day’ in Bahay Aurora. Die vindt zondag a.s plaats met allerlei verschillende activiteiten. Dat is ter ere van haar verjaardag op 17 September en om de gedachte aan ‘ Inang ‘, Aurora Santiago in leven te houden. Samen met haar hebben we 30 jaar geleden het idee uitgewerkt om Bahay Aurora te beginnen.
Inang was een briljante vrouw, ze heeft alleen een paar klassen lagere school. Door geldgebrek moest ze al op jonge leeftijd werken. Toen ik voor het eerst naar de Filipijnen kwam sprak ze geen Engels. We bleven in het begin steeds maar drie weken per jaar, na een paar jaar sprak ze goed Engels, dat had ze zichzelf even geleerd…ze wilde in staat zijn om met mij en haar kleinkinderen te communiceren.
Veertig jaar geleden was er nog nauwelijks elektriciteit op de Filipijnen, mensen zaten vaak bij kaarslicht of olielampen in de avond. De armoede was intens in de nadagen van Marcos. Dat gold ook voor de familie Santiago, men had nog wel land maar men was door het overheidsbeleid en de corruptie ook berooid geraakt.
Inang wilde dat haar dochter Arlene een project voor opvang van straatkinderen ging starten waar ook haar familie zou kunnen werken, op die manier zou het mes aan twee kanten snijden. In de gesprekken die volgden hebben we afgesproken dat we een kindertehuis gingen bouwen en dat we steeds eerst binnen de familie gaan kijken of er geschikte kandidaten zijn voor de vacature. Die afspraak en dat beleid hebben we altijd gevolgd en door de jaren heen was het altijd ongeveer 20 procent familie en 80 procent medewerkers van buiten de familie. Naarmate Bahay Aurora groeide en toen er steeds meer mensen in dienst kwamen werden we ook een aantrekkelijker werkgever. Kinderen uit de familie gingen speciaal een opleiding volgen om bij ons te kunnen werken. Met familie werken is enerzijds prettig omdat we ons niet zo druk hoeven maken over het tijdsverschil van 6 uur met Nederland. Arlene heeft dan ook best vaak contact over het werk buiten kantoortijden. Ook door de familie is er een hechte band tussen medewerkers, ze zijn immers echt familie van elkaar. Buitenstaanders worden daar meestal moeiteloos in opgenomen en ook voor de kinderen die we opvangen is dat fijn. Tijdens werktijden gaan we echter wel professioneel met elkaar om.
Familie blijft langer in dienst dan mensen die we van buiten aantrekken. Ook dat is heel belangrijk voor onze kinderen. Het wordt ingewikkeld als je familie moet ontslaan, ook dan staan ze achter elkaar en van familie blijf je af. Helaas voor de betrokkene wint dan de Nederlandse werkwijze. Dat is een keer of 5 gebeurd in de afgelopen 26 jaar. Achteraf vond iedereen het altijd wel terecht maar familie pijn doen is ‘not done ‘. Twee culturen die hier elkaar tegenkomen, derhalve kosten dat soort beslissingen best veel tijd voor Nederlandse begrippen. Uiteindelijk hebben we een compound/ instelling opgebouwd waar een aantal normen en waarden zijn waar zowel Nederlanders als Filipijnse mensen en niet te vergeten de kinderen zich lekker kunnen voelen. Een paar van haar gevleugelde uitspraken :
‘ be a person with love in your heart. Give your heart to those who are in need ‘
‘ Help those in need without expectations and conditions, no matter what they look like ‘
‘ Live your live with a forgiving heart ‘
Deze uitspraken zijn door Arlene samengevat in onze lijfspreuk : ‘ Let all things be done in love ‘
Ook het Bahay Aurora levenslied ‘ welcome to the family ‘ sluit hier naadloos op aan. O is het stokje van een zeer bewonderenswaardige vrouw met een visie overgenomen door haar dochter Arlene.
Ik ben ervan overtuigd dat Inang ongelooflijk trots op haar familie zou zijn over wat we samen de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Inang is onze eerste ‘icon’, haar portret gaan we ophangen zodat de kinderen herinnerd kunnen worden aan de normen en waarden die ten grondslag liggen aan Bahay Aurora.
