Auteur: bahayaurora

In Nederland is alles zo goed geregeld dat je over sommige dingen gewoon helemaal niet eens nadenkt. Huisvuil bijvoorbeeld. Natuurlijk hebben instellingen 1 of meerdere grote rolcontainers (op 4 wielen) en eens per week komt de gemeente langs om het huivuil af te halen met een speciaal ontworpen truck. Je betaalt ervoor en het gaat vrijwel moeiteloos. Op de Filippijnen ligt dat anders. Ten eerste wordt er niks oppgehaald, je moet het zelf wegbrengen of je verbrandt het. Je kunt ook (zoals de buren doen) alles in de rivier dumpen….legio mogelijkheden dus. Vorig jaar hebben we grote betonnen bakken gemaakt, in elke betonnen bak hing een grote zak die we speciaal hebben laten maken. De betonnen bak is opgedeeld in 3 comparitimenten zodat we het huisvuil kunnen separeren. Het geheel wordt afgedekt met een roestvrijstalen dak wat met countergewichten gemakkelijk open en dicht gaat, ook goed te bedienen voor de kinderen. Op die manier is het goed bestand tegen de natte moeson regens. Een geslaagd project zo leek het. De uitvoering bleek toch minder geslaagd. De grote zakken die in de comparitimenten hangen kon men er niet uit krijgen als ze vol waren. Te zwaar, de oplossing was dan om  in de bak te gaan om het huisvuil met de hand (met handschoenen) eruit te halen en overhevelen in een andere grote zak zodat die vervoerd kon worden. Toen ik daar eens met mijn neus bovenop ging staan bleek het toch wel erg onhygienish en een hoop gedoe om het vuil eruit te krijgen. Ook de door de kleermaker gemaakte zakken waren niet handig. Men maakte er grote gaten in om ze dicht te binden, dat was ook niet echt de bedoeling, de zakken waren niet sterk genoeg en werden ook erg smerig van binnen en ze worden steeds hergebruikt dus niet echt aangenaam. Dat moest anders.
Wat we hebben gedaan is de voorkant van de betonnen bakken open breken zodat de zak er aan de voorkant uit kan. Er zit nu een deur aan de voorkant , als je die opendoet kun je gemakkelijk de volle zak naar buiten halen. De zakken hebben we ook veranderd, we hebben ze gemaakt van nylon visnetten (ijzersterk) die zijn namelijk ook gemakkelijk schoon te maken. Een visser is 2 dagen bezig geweest om ze precies op maat te maken. Aan de bovenkant heeft ie een touw ingenaaid zodat hij vastgezet kan worden als je de zak ophangt en met datzelfde touw kan de zak dichtgebonden worden. Nu hoeft men niet meer in die smeerboel te graaien. Een prachtig stukje innovatie wat tot stand kwam door goed overleg met alle betrokkenen.  De volle zakken worden vervolgens in onze truck gegooid en naar de dump gereden waar mensen er bovenduiken om te kijken of er nog waardevolle zaken tussen zitten. Wat dat betreft is Filippijnen een land van recyclen. De eerste tests met ons nieuwe systeem waren succesvol, gemakkelijk te verwijderen, goed dicht te binnen en gemakkelijk te vervoeren. Ook gemakkelijk weer op te hangen voor de volgende lading.

Er is niets leuker dan een groot kampvuur! Zaterdagavond was het dan zover. Na een dag vol voorbereidingen (hout sprokkelen en hapjes klaar maken) was alles in gereedheid om een gezellig kampvuur te maken. De kinderen vonden het fantastisch, ze hebben er allemaal van genoten. Johnmon had de gitaar erbij en samen hebben ze een heleboel liedjes gezonden. Norson had een hele serie spelletjes in petto dus het was dolle pret. Ook de marshmellows ontbraken niet. Dat is een soort schuimpje dat je op een stokje in het vuur houdt, een Amerikaanse lekkernij overgewaaid naar de Filippijnen.
Uiteraard hebben we veiligheidsmaatregelen genomen. Zo stond er een brandblusser klaar en de kinderen hebben vooraf instructies gekregen: niet te dicht bij het vuur, geen hout bijgooien en elkaar niet duwen in de buurt van het vuur, we willen geen ongelukken.
Rond 23.30 viel iedereen om van de slaap en konden we terugkijken op een zeer succesvolle avond.

De kinderen hebben zomervakantie en dan moet je wat bedenken om ze bezig te houden.  Enige tijd geleden was er een groep op bezoek die hier een verjaardag kwam vieren.  Dennis Xavier heeft in Morong een leuk bedrijf opgebouwd, ‘Xiavier ville garments’. Hij is de enige levenrancier van Wallmart (de grootste supermarkt keten van de wereld). Hij produceert slechts 1 product, met name beertjes e.d. Alles is met de hand gemaakt dus arbeidsintensief. Hier is het arbeidsloon laag en de kwaliteit goed dus hij produceert al jaren alleen maar voor Wallmart.  Dennis is een prima kerel met het hart op de goede plek dus hij was wel bereid zijn bedrijf te laten zien aan onze kinderen zodat ze een idee krijgen wat een fabriek inhoudt.
Wellicht kunnen er in de toekomst ook kinderen (als ze oud genoeg zijn) gaan werken voor Dennis. Vandaag was het dus zo ver en de kinderen hebben een rondleiding gehad door de hele fabriek, dat vonden ze natuurlijk wel leuk getuige bijgevoegde foto’s.
Heel hartelijk dank Dennis !

Mac Mac heeft 6 jaar in Bahay Aurora gewoond.  Hij was een kind wat op straat rondzwierf. Hij  was ruim 5 jaar toen hij opstraat werd gevonden door een paar verkeersagenten. Hij zat aan de  kant van de straat en huilde. Bij de DSWD in Cavite heeft hij 4 maanden gewoond en er zijn  verschillende pogingen gedaan om de ouders te vinden maar zonder succes. Vervolgens is hij in  Bahay Aurora geplaatst.  Jarenlang is er geregeld gezocht naar de ouders. We doen dat altijd via de kranten, t.v., radio en  ook is er buurtonderzoek geweest, maar Manilla is erg groot. Helaas kom Mac Mac ook niet  aangeven waar hij gewoond had, zelfs zijn achternaam wist hij niet. We waren bezig om een  adoptiegezin te zoeken voor Mac Mac (inmiddels 12 jaar oud). We besloten om nogmaals een uiterste  poging te doen om zijn ouders te vinden. Ze moeten ergens uithangen…. Ghie, een groepsleider  is samen met Maylen onze maatschappelijk werker nogmaals naar de wijk gegaan waar Mac  Mac mogelijkerwijs vandaan komt. Na al die jaren was er erg veel veranderd en Mac Mac kon  zich helemaal niks herinneren. Ze gingen naar verschillende Barangay halls om te vragen naar  familie of de ouders, niemand had enig idee. Uiteindelijk gingen ze naar de CSWD in Quezon  City om te vragen of Commelec (soort van Burgerlijke stand) iets voor hen kon doen. De vrouw  die daar zat was zeer behulpzaam. Daar Mac Mac zijn achternaam niet weet was het een  doodlopende weg.  Enigsinds teleurgesteld gingen ze terug naar huis. De dame in de Comellec was  echter behoorlijk aan het spitten geslagen en belde op toen ze onderweg waren naar huis. Er  waren familieleden getraceerd!  Maar ja, er waren geen ouders gevonden en je moet maar afwachten of dat inderdaad de familie van Mac Mac zou zijn.
Op 4 april 2016, ruim 6 jaar nadat Mac Mac zijn ouders was kwijtgeraakt stonden daar  plotseling 2 mensen die zeiden dat ze zijn vader en moeder waren!  Het werd een zeer emotioneel gebeuren waarbij de ouders allebei in tranen waren. Mac Mac kon het allemaal niet  bevatten dat dit zijn ouders waren, hij herkende ze eerst ook niet. Zijn ouders hadden zelfs hun  huis verkocht om hun kind te gaan zoeken maar zonder succes. De moeder was in een depressie  geraakt door het verlies van Mac Mac.
U kunt zich voorstellen dat alle medewerkers zeer blij waren met dit geweldige resultaat.
Een uniek gebeuren wat je maar zelden meemaakt. Bahay Aurora is Ghie en Maylen zeer erkentelijk voor hun creativiteit gedurende de zoektocht naar de ouders of Mac Mac. Wat een fantastisch resultaat na al die jaren van vruchteloos zoeken. En Mac Mac…daar gaat het goed mee, hij is heel gelukkig. Dit zijn de momenten dat U als donateur heel direct kan ervaren dat uw maandelijkse bijdrage kan leiden tot geweldige onbetaalbare resultaten. Zonder Uw steun hadden we dit niet kunnen doen. Namens Mac Mac heel hartelijk dank!

Onlangs kwam de moeder van 2 kinderen op bezoek. Ze heeft borstkanker in een vergevorderd stadium. Twee jaar geleden was het vastgesteld.Toen was het stage 2, in welk stadium de ziekte nu verkeert kon ze niet zeggen want ze heeft geen geld om naar de dokter te gaan. Ze liet haar borst zien aan de maatschappelijk werkster, het ziet er verschrikkelijk slecht uit. De details zal ik u besparen. De vrouw kan niet lezen en schrijven. Toen  ze bij de overheid aanklopte voor steun voor een operatie moest ze een vracht ‘requirements’ aanleveren. Dat lukte dus niet omdat ze analfabeet is. Nu 2 jaar verder is er nog steeds niks gebeurd. Ze slikt onregelmatig medicatie, ze slikt alleen als haar tante haar kan helpen de medicatie te kopen. Haar man heeft haar verlaten, voordat hij ging verkocht hij het huis waarin ze met haar 5 kinderen woonde. Twee kinderen heeft hij weggegeven aan familie, ze weet niet waar die zijn. De andere 2 kinderen woonden ook bij familie van haar ex-man hier vlakbij en werden volop uitgebuit en mishandeld. Zo ernstig dat het jongetje blind is geworden aan 1 oog. Als je hem vraagt om iets te doen werkt hij als een bezetene. Keihard werken en hij doet het heel goed ook. Je zou denken wat fijn dat hij zo goed kan werken maar als je weet dat zijn werkattitude te maken heeft met de mishandelingen in zijn prille jeugd dan kijk je er anders tegenaan.
Er is een overheidsinstantie die haar schoolgeld zou geven voor haar kinderen. Daar was ze achteraan gegaan maar toen ze voor een follow-up na een paar maanden terug kwam bij die instantie vertelde men haar dat ze het geld al gehad. Ze had er zelfs voor getekend…., een slimme medewerker had haar laten tekenen voor ontvangst en het bedrag in eigen zak gestoken.  Ze woont momenteel in Morong in een huisje zonder dak. In de droge tijd gaat dat nog maar straks met het regenseizoen wordt het weer zwaar. Ze is zo blij dat haar 2 kinderen bij ons kunnen wonen. Er is nog een derde kind, deze verblijft nog bij de mishandelende familie. Daar gaan we dus achterheen. Ook gaan we werk maken van de kinderen die zoek zijn. Deze jonge vrouw (38) verdient het dat ze, voor ze sterft, zeker weet dat haar kinderen een goed onderkomen hebben en ze is van mening dat het bij ons helemaal prima is. Denk nou niet dat deze vrouw depressief is, ze is optimistisch, vriendelijk en heel lief voor haar kinderen. We hebben haar gezegd dat ze elke dag welkom is om haar kinderen te bezoeken. Af en toe krijg je hier een brok in je keel.  Zo, nu weten we weer waar we het voor doen en u weet weer waar we uw donaties voor gebruiken.

Jessy is inmiddels al meer dan een maand vrijwilliger bij Bahay Aurora. Ze helpt medewerkers in dagelijkse werkzaamheden met betrekking tot de kinderen. Daarnaast heeft ze trainingen voor de medewerkers ontwikkeld. Omdat het lastig is om alle medewerkers bij elkaar te hebben voor een training is het steeds in groepjes van 2 gedaan. Korte sessies in de avonduren als de kinderen naar bed zijn. Als afsluiting waren medewerkers bezig om een personal developing plan te maken. Het gaat dan over sterke en zwakke kanten en hoe je daar aan gaat werken. Om het geheel wat op te leuken moest iedereen een dier tekenen om op die manier aan te geven waar ze voor staan. Dat werd een grappige vertoning vooral toen 1 van de medewerkers voor de rat had gekozen. Iedereen was enthousiast over de training en ze zien al uit naar de volgende.

Na een lange periode van ziek zijn is Henk Klaassen vorige week van ons heengegaan. Henk was gedurende een aantal jaren onze penningmeester. Ik vind het moeilijk om in de verleden tijd over Henk te spreken. Henk was een fijne man die het hart op de goede plaats had zitten. Hij heeft ons enorm geholpen om onze financiële administratie goed op orde te krijgen. Geregeld werden er zeer kritische vragen gesteld en Henk wachtte dan geduldig op een antwoord zonder vooraf een mening te hebben. Het was om die reden fijn om met Henk te werken, op de Filippijnen gaan dingen vaak op onverklaarbare wijze anders en dat vraagt om een flexibele en geduldige opstelling. Bij Henk wist je waar je aan toe was en dat het op de juiste manier ging gebeuren.  Henk zat altijd de vergaderingen voor van onze stichting, formeel was hij geen voorzitter maar ik gaf hem graag ruim baan. Gedurende de periode dat Henk aan Bahay Aurora was verbonden hebben we verschillende stappen gezet om een nog professionelere organisatie te worden en daar zijn we hem dankbaar voor.
Onze gedachten zijn bij Henny en de kinderen. Als je een goed huwelijk hebt is het vreselijk om afscheid te nemen. Je bent met elkaar vergroeid en je kan helemaal geen afscheid nemen. Een opmerking van Henny staat in mijn geheugen gegrift : ‘die laatste paar jaar nemen ze me niet meer van me af’. Henk heeft samen met Henny een goed leven gehad en dat is een onuitwisbare fijne herrinering die Henny voor altijd met zich mee zal dragen.
We wensen je veel sterkte Henny en in onze gebeden zijn we bij jullie.  De lijfspreuk van Bahay Aurora ‘Let all things be done in Love ‘ is voor Henk helemaal van toepassing geweest.
Namens de kinderen van Bahay Aurora, de medewerkers en het bestuur in Nederland heel erg bedankt Henk voor je inzet, je medemenselijkheid en professionaliteit. We zullen je niet vergeten.

Deze week is Daniel onze gast, samen met zijn vader Joop. Joop komt al weer voor de zesde keer bij Bahay Aurora en de kinderen zien hem dan ook als een oude bekende. Daniel moest een snuffelstage doen voor de MAVO en toen kwam de vraag of dat bij Bahay Aurora kon. Natuurlijk zetten wij de deur wagenwijd open voor Joop en Daniel. Voorafgaand aan dit bezoek hebben Joop en Daniel een inzamelingsactie gedaan om geld op te halen voor onzer rijstactie. De kinderen eten 168 zakken rijst per jaar à € 6720,-  .
Joop en Daniel hebben voordat ze vertrokken naar de Filippijnen het fantastische bedrag van € 3100,- overgemaakt. Hiervan kunnen de kinderen bijna een half jaar rijst eten en rijst is het basisvoedsel op de Filippijnen.
We willen Joop en Daniel, maar ook een ieder die een bijdrage heeft gegeven om tot dit kolossale bedrag te komen, dan ook heel hartelijk danken. Onze speciale dank gaat uit naar Merinda en Mika. Dit zijn de nog jonge buurmeisjes van Daniel. Zij hebben speciaal voor deze rijstactie hun spaarpot gebroken en een bedrag gegeven van € 75,- Dat vinden we geweldig, heel hartelijk dank Merinda en Mika!!
We gaan jullie niet vergeten. Daniel heeft een uitgebreid programma om kennis te nemen van Bahay Aurora. Hierover berichten we in ons volgende nieuwtje.

Het afgelopen jaar is een bewogen jaar geweest voor Norson en Joahnna. Ze werden verliefd en na een korte tijd raakte Joahnna zwanger. Op de Filippijnen is het dan gebruikelijk dat je gaat trouwen. Dat hebben ze gedaan en begin januari was de gezinsuitbreiding met hun eerste baby genaamd Nixon.
Living in the fast lane…Joahnna heeft door de geboorte van haar kindje besloten om een tijdje niet te werken dus ze heeft per 1 januari onslag genomen. We willen haar hartelijk danken voor haar werkzaamheden die ze heeft verricht voor het welzijn van de kinderen van Bahay Aurora. Norson heeft ook ontslag genomen en gaat ons volgende week verlaten. Norson heeft 7 jaar voor Bahay Aurora gewerkt. Na zoveel jaar is het natuurlijk prima om elders ervaring op te doen.
We zijn dan ook dankbaar voor zijn bijdrage aan het welzijn van de kinderen. Norson en Joahnna zijn Santiago en dus familie van ons. Voor onze familie en voor familie van Bahay Aurora bestaat geen afscheid. Beiden zullen op hun manier betrokken blijven bij Bahay Aurora.

Angelique heeft de afgelopen tijd een inzamelingsactie gehouden via crowdfunding. De actie heeft het prachtige bedrag van omgerekend P 28.000 opgeleverd. Hiervan gaan we deze week rijst kopen. De rijst is momenteel P 38 per kg. Dat is P 1900 per zak van 50 kg dus ze heeft bijna 15 zakken rijst ingezameld met haar actie. De kinderen eten 2,5 zak rijst per week, dus dat betekent dat we 6 weken rijst kunnen eten van deze inzamelingsactie.
Een prachtig resultaat van een super leuke actie. De kinderen kregen van haar dochter Aleyna allemaal Nederlandse chocola en dat ging er natuurlijk ook zo in. De kinderen hebben dan ook luidkeels het liedje ‘Thank you’ gezongen voor Angelique en haar gezin.
Bedankt Angelique!